30.12.13

carta para C. (despois dun ano)




Pia Bramley

É difícil de explicar. Escoito a Rameau e vexo xente camiñando ou imaxino sexo. Entende o do sexo. Eu escribira para ti aquela escena, dous rapaces nus preto da estación de tren. Despois leuna moita xente. Déronme un premio máis ou menos importante. Non sabía que facer cos cartos. Agora é distinto. O libro complícase. Cada vez cústame menos escribir sobre os demais. Sobre os cuartos e a cor das paredes. É distinto dos teus fragmentos (tamén lles saquei cartos, non te ofendas). Sei que nunca falamos disto. En realidade non falabamos nunca demasiado. O sexo ten que ver cos paxaros, creo. E coa cor do ceo. Pero diso non quero que saibas nada aínda. Prefiro contarcho se nos cruzamos pola noite. Deixei de beber aqueles chupitos intragables. Escribo sobre días inconexos. Sabes que aínda recordo aquela mensaxe? A discoteca pechou. Tamén ten que ver coas putas de Bolaño. Que te escriba, digo. Leo a Bolaño, escoito a Rameau e é Nadal. Por iso nos gustamos, lembras? Porque rompemos todos a berrar cando acenderon os aspersores. Ningún deses corpos é xa o mesmo. Foi a última vez que xoguei coma un neno. Foi tamén cando máis nos desexamos. Iso é polo verán, porque era verán, non te equivoques. Agora volvín quedar só. Pero é moito máis complicado. De calquera xeito, parécese a cando ti marchaches. Só que escribo poemas. Díxome que non marcharía. Igual tampouco quería marchar, non sei. As túas promesas eran máis pequenas. As miñas ganas tamén. Sempre houbo certa proporción entre nós. Por iso só entrei na túa casa sendo día, aínda que a persiana estivese baixada. Fóra era de día. Escribo porque onte volvín mirar esas fotos. Estamos todos borrachos e parecemos máis nenos. Non sei como che foi. Eu aprendín a camiñar a cidade unha e outra vez. En grande parte grazas a ti. Pero iso era mellor que non o soubeses. De feito é mellor que non saibas que escribo esta carta porque fun capaz de te perdoar. E porque estou un pouco nese lugar. E tamén algo borracho. O que quero dicir é que volvo estar aí, ó lado da estación de tren. Que metáfora máis mala, non? Pero é certo. Probaches as drogas? Seguro que si. Vincho na cara. Eu deixei de fumar despois de ti. Agora volvo fumar. Deixareino cando remate o libro. É unha promesa máis ou menos pequena. Como as túas. Sigo escribindo. Case ninguén le realmente o que escribo. É algo íntimo, como cando escribía para ti. Só que esta vez quero facer un libro. Sigo mentindo cando escribo. Pero a mentira é un mal común. E penso que máis nada. Os cartos do premio gasteinos en libros e roupa, supoño. O relato non sairá publicado e alégrame. O relato era mentira, pero eu escribín esa escena e agora ten música de Rameau, e era importante que ti o soubeses. Estou escribindo un libro con música de Rameau. Aínda non decidín a paleta de cores. Por iso che escribín. Polo cuarto amarelo.


I.

27.12.13

levárono todo


Bleu.
Krzysztof Kieslowski.


de aquel que de mi amor ha hecho ausencia
[...]
y el pecho por su amor muy lastimado.

San Juan de la Cruz

24.12.13

a ferida


De cada cicatriz que hai no meu corpo
emerxe unha verdade.

Nikola Madzirov




A ferida

Ismael Ramos
María do Cebreiro

composta e editada por X Carlos Hidalgo


17.12.13

frédéric


La belle personne.
Christophe Honoré.


Frédéric ama a revolución.
Con todo, o nome é pura casualidade. Derívase dunha semellanza física. Da delgadeza extrema do actor francés. A fotografía da fame nunha esquina do cuarto. De xeonllos.
Frédéric é louro e ama a revolución. Ou cre nela. Claro que se algunha vez existiu algo semellante á fe nomeámola desexo.
A beleza de Frédéric, como a da revolución, reside na súa dificultade.


Vai frío. Fumamos.


(máis, no número 36 da revista Dorna)

10.12.13

dawson que non sabe medrar. notas complicadas a un mal día. #1



Peter Olof Fransson

por exemplo, acendemos cigarros porque o vimos nas películas. e amamos dun xeito similar, compulsivamente.  o acceso ás complicacións do amor é posterior. o que quero dicir é que as complicacións son na maioría dos casos pura invención, ou non. son o que confirman que non nos convertemos nos personaxes das series de televisión, que isto é real. pero o difícil está en establecer o límite.

.

á xeración de meus pais educounos determinado tipo de liberalismo, ben dentro, ou fóra da casa. non penso tanto en maio do 68, pero tamén. á xeración de meus pais pertencen os restaurantes, o contestador automático, Friends e o falso culto a Woody Allen. á miña, as cafeterías de moda, a roupa de segunda man, How I met your mother (ese remake con trazos de novela bizantina) e a fe cega en Woody Allen.

.

deste xeito miña nai querería que a súa filla fose Rory Gilmore ou Phoebe Buffay. ou Ally McBeal unha vez medrase. aínda que seguramente xa Rory Gilmore quixese ser Ally.
o que veño a dicir non é tanto que os nosos pais deitasen en nós as frustracións modernas dunha quenda enteira de guionistas estadounidenses, como que asistimos á consagración deses moldes. a nosa catarse como espectadores é o cigarro, o libro aberto, agardar a carón do teléfono. unha falsidade.

.

Dawson que non sabe medrar.
Dawson non era Peter Pan. era un estudante de CAV cunha moza emocionalmente inestable e un mal corte de pelo.

.

educámonos polo tanto no drama comercial. a culpa non é realmente de ninguén, quen ía pensar que un rapaz de seis ou sete anos querería entender se de feito Ross enganou ou non a Rachel?

.

estamos no lugar equivocado. no plató equivocado.

.

contábame o outro día un amigo que Brodsky escribira para Auden dende o momento en que o coñeceu ata a súa morte. non me estraña. non sei por que pero non me estraña. non sei agora mesmo, nin me vou deter a comprobalo, se era unha cuestión amorosa ou de pura admiración (seguramente o segundo). en calquera caso non imaxino a Brodsky como unha unha alma torturada. non imaxino a Brodsky escoitando a Belle and Sebastian en Venecia mentres Auden se deitaba cun rapaz vienés.

.

en conclusión: ó final deste poema non me atropela ninguén, xa non vivimos nos 90.

e dígovolo cun cigarro na man, dentro dun xersei de saldo, escoitando ós Smiths.

8.12.13

a historia das nosas vidas. tres poemas de Mark Strand.


Pia Bramley


1

Estamos lendo a historia das nosas vidas
que ten lugar nun cuarto.
O cuarto dá a unha rúa.
Non hai ninguén alí,
ningún ruído.
As árbores están cargadas de follas,
os coches aparcados nunca se moven.
Nós seguimos pasando páxinas, agardando algo,
algo como a piedade ou o cambio,
unha liña negra que nos ate
ou nos separe.
Deste xeito, parece
que o libro das nosas vidas estea baleiro.
Os mobles do cuarto nunca cambian de sitio,
e as alfombras escurecen cada vez
que as atravesan as nosas sombras.
É case como se o cuarto fose o mundo.
Sentamos xuntos no sofá,
lendo sobre o sofá.
Dicimos que é ideal.
É ideal.


2

Estamos lendo a historia das nosas vidas,
como se estivésemos nela,
como se a escribísemos.
Isto sucede unha e outra vez.
Nun dos capítulos
recóstome e comezo a escribir sobre o libro.
Escribo que desexo avanzar máis alá do libro,
máis alá da miña vida cara a outra vida.
Pouso o bolígrafo.
O libro di: Pousou o bolígrafo
e xirouse para vela ler
a parte na que ela namora.
O libro é máis preciso do que podemos imaxinar.
Recóstome e mírote ler
sobre o home do outro lado da rúa.
Construíron unha casa aí,
e un día un home saíu dela.
Namoraches del
porque sabías que nunca te visitaría,
que nunca descubriría que estabas agardando.
Noite tras noite dicías
que el era coma min.
Recóstome e miro como envelleces sen min.
A luz do sol cae sobre o teu pelo prateado.
As alfombras, os mobles,
agora parecen case imaxinarios.
Ela seguiu lendo.
Pareceu non considerar especialmente importante
a súa ausencia,
como alguén que nun día perfecto considera
o clima un fracaso
porque non fixo que cambiase de idea.
Péchanseche os ollos.
Tes o impulso de deixar o libro
que describe a miña resistencia:
cómo cando me recosto imaxino
a miña vida sen ti, movéndome
cara a outra vida, outro libro.
Describe a túa dependencia do desexo,
o xeito no que te asustan
as fugaces revelacións da intención.
O libro describe moito máis do que debe.
Quere dividirnos.


5

Se polo menos houbese un momento perfecto no libro;
se puidésemos vivir nese momento,
poderiamos comezar de novo o libro
como se non o escribísemos,
como se non estivésemos nel.
Pero as achegas escuras
a calquera páxina son demasiado numerosas
e as saídas demasiado estreitas.
Lemos durante todo o día.
Cada páxina que pasamos é coma unha candea
movéndose a través da mente.
Cada momento é como unha causa desesperada.
Se polo menos puidésemos parar de ler.
El nunca quixo ler outro libro
e ela seguiu fitando a rúa.
Os coches estaban aínda alí,
cubertos polas sombras profundas das árbores.
As sombras que se debuxaban sobre a casa nova.
Quizais o home que vivía alí,
o home que ela amaba, estivese lendo
a historia doutra vida.
Ela imaxina unha sala núa,
unha cheminea fría, un home sentado
escribindo unha carta a unha muller
que sacrificou a súa vida por amor.
Se houbese un momento perfecto no libro,
sería o derradeiro.
O libro nunca discute as causas do amor.
Afirma que a confusión é un ben necesario.
Nunca explica. Só revela.


[a traducción do inglés é miña, de aí os erros]


3.12.13

decembro

All I know is that you're so nice, you're the nicest thing I've seen. I wish that we could give it a go, see if we could be something.

*

Basically, I wish that you loved me, I wish that you needed me, I wish that you knew when I said two sugars, actually I meant three.

Kate Nash




Francesca Woodman


acéndense os radiadores nos pisos de estudantes.

hai pisos sen radiadores. hai románticos e xente que ten frío. e xente que confía cegamente no sexo.


*


hai case un mes encargara unha edicion barata de Morte en Venecia. agora non sei se mercala. 

decido mercala.

aferrámonos ó desexo. a unha posibilidade que non existe.

a esa posibilidade agora chámoa Thomas Mann.
atopar unha foto túa por azar.


*


a posibilidade tamén podería tomar forma de conversa.
e desaparecer entre o que quero que saibas e o que non.

nada é casualidade.

de calquera xeito sempre conto demasiado. 
é característico dos enfermos describir unha e outra vez os seus síntomas.
unha conversa nunca está de todo compensada.


*

Nada me diste, avaro, / que yo no ganara a pulso. / ¿Hiciste tú verdes los prados? Luisa Castro


*


e brancos? soubéchelos deixar brancos?


*


desexamos contra o frío. 

finxo estudar gramática. finxo ler a Garcilaso. finxo querer quedar na casa. finxo cear. finxo que non se fai noite. finxo que é 15 ou 16 ou 17 de novembro. e sigo lendo. trago. escribo.

desexamos contra o frío.


*

tamén bebemos contra o frío. e despois durmimos xuntos como dormen os nenos.

R e L prohiben o teu nome na cama grande.
M advírteme que o alcol é depresivo.
A sácame a pasear.

así madura a cebada unha vez dentro dos corpos. dun xeito fráxil. o proceso é complexo. implica a demasiada xente.


*

e así converterte no tempo que te espero. algo inmaterial parecido ó frío pero cuxa literatura aínda non existe.

converterte nunha sensación de malestar.
na resaca.
pouco a pouco. lastimando.

o desexo.



25.11.13

bico


Brooks Shane Salzwedel


Sei que xa se falou antes aquí de correr. Do nervio e das ventás. Dos amantes.

Pensei, alí estabamos as árbores e máis nós. Chovían. Precipitábanse. Os amantes.
Quero pensar que as árbores tamén estarán nunha praia en Normandía, o mesmo día de temporal. O avance das tormentas.
Un filtro amarelo. E se temos mala sorte?

Eles pregúntanse:
- Cando remate o nervio, que?

Detrás do amarelo, o azul. Preto do peito. Así os mariñeiros e o arpón. As costuras dun xersei.
Son importantes as cores? Preguntei antes de bicar por saber se había onde afundirse despois de tirarme.

Dáme máis medo a superficie da fotografía que a súa profundidade.

Quero fotos do ceo ese día. As luces da biblioteca municipal. A catedral. Quero fotos dese día
diante de ti. Se me cubrías de amarelo ou era un punto morto no plano. No temporal.

Como afecta o espazo ás bestas?
A inclinación da miña cabeza por primeira vez. Dentro un home cun arpón. Vento entrando polas costuras.

O rapaz pregunta:
- E se non lembro ben o seu rostro, como representalo neste poema?

Pero este poema minte como menten as bocas.

Estou pensando que tamén se falou da caída. Entón o importante é o ceo, a foto. A precipitación da chuvia?

As nosas alturas.

20.11.13

'para'. notas desordenadas a un lector. mentiras. unha carta de amor.

vou volver escribir sen lector. como cando escribía para C despois de que marchara. é dicir, escribo para a ausencia do lector. non é un xeito de nostalxia. escribo para o lector que me sucede, que ben podería ser eu. escribo para alguén que me malinterprete mellor.

*

o problema do método reside, realmente, en que todo canto afirmo aquí, en que toda esa ausencia pasará a ser falsa a medida que o leades. farase silencio. e isto non será un poema.

*

non é tanto o que vaia escribir sobre ti aquí. é máis o que escribo sobre nós noutras partes.

*

e, non obstante, podería pensar:
chamo a A. escríbolle un correo a O. O non contesta. vai máis frío aló arriba. M abrázame en silencio. L prohíbeme faltar a clase.

os feitos non nos salvan das palabras. os feitos non curan.

*

pero isto non é un poema non escrito. isto é a prohibición de escribilo.

*


Dichtung und wahrheit  (fragmento)

L
Este poema que desexaba escribir debería ter expresado exactamente o que quero dicir cando penso a palabra Ámote, pero non podo saber exactamente que quero dicir; debería resultarme manifestamente verdadeiro, pero as palabras non poden verificarse a si mesmas. Así que este poema quedará sen escribir. Iso non importa. 
Chegas mañá; se estivese escribindo unha novela na que ambos fósemos personaxes, sei exactamente como te recibiría na estación: adoración na mirada; na lingua retranca e lascivia.
Pero, quen sabe como te recibirei exactamente? […] 
W.H. Auden.

*

que quero dicir se digo que te amo? (aínda que non sexa certo)

dixeches: eu non vou marchar nunca.
agora tampouco teño claro que iso fose unha declaración de amor.
dixen: podería estar así durante horas.
e iso foi unha promesa de eternidade.

pero tampouco responde á pregunta de para quen escribo. depende diso o significado da palabra ámote?

de calquera xeito eu preguntei por algo moito máis pequeno.

*

‘para’: 8. Indica a persoa á que vai dirixida unha acción ou coa que se establece unha relación.
Diccionario da RAG

*
penso: por que. non hai por que. hai para. non sei para. non hai quen. só para. para non responde. hai que esquecer a para.
hai que deixar de escribir para?


*


Todos os poemas son poemas de amor. Todos os poemas levan unha dedicatoria.
A miña outra irmá

*

porque o paso ben, porque es intelixente, porque es guapo

O: triste estás moi guapo.

*

And now a forest grows between us
Josephine Foster

*

il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire.

*


os astros

aries: que se decate todo o mundo de que está perdidamente namorado/a. así, alguén poderá devolverlle a razón.
De luns a venres

*

o amante non debe ler nunca o poema. o amante non é o do poema. o bico si. o aplauso.

*

penso: o amor non correspondido en que converte os poemas de amor? ata que punto escribo agora co peito aberto ou minto? ata que punto son ficción, desexo?

penso en Ted Hughes e Sylvia Plath. no seu divorcio. nas Birthday letters de Ted. en ata que punto ti me mentes ou te equivocas. e sigo contestando por ti. para min. desde o silencio.

*

el evento de caer
nunha clase de Gramática española 1


*

dedicar un poema é o xeito máis furioso de botar de menos.


(as imaxes son de Joe Webb)

16.11.13

mirar as horas


Camille Claudel

cruzo a cidade e choro como a xente que ten fame.

miro as horas.

choro como a xente que quere chorar.

coas mans abertas.


2.11.13

little children



So, please just blow out all the candles, blow out all the candles
"You're too old to be so shy," he says to me so I stay the night
It's just a young heart confusing my mind, but we're both in silence
Wide-eyed, both in silence
Wide-eyed, like we're in a crime scene.

*


¿Qué será de los niños que fuimos? Alguien se precipitó a encender la luz, más rápido que el pensamiento de las personas mayores.
Se nos buscaba ya en el interior de la casa, en las inmediaciones del molino: la pieza oscura como el claro de un bosque.
Pero siempre hubo tiempo para ganárselo a los sempiternos cazadores de niños. Cuando ellos entraron al comedor, allí estábamos los ángeles sentados a la mesa
ojeando nuestras revistas ilustradas —los hombres a un extremo, las mujeres al otro—
en un orden perfecto, anterior a la sangre.

Enrique Lihn

*


Ás veces imaxino que te somerxes ata o fondo dun lago.

Entón a túa carne pálida xa non parece enferma.
É carne a piques de iluminarse.

Se me tocas.

*

Seguro que tampouco viches esa película de Kate Winslet, ela sobre a secadora. Os nenos durmidos. A tormenta. 
Pois é todo un pouco así, pero con luz natural. Son como ganas constantes de saír a fumar. De cruzar a cidade fumando.
Como perseguir un animal cuxo rostro aínda non coñezo e determinar a disposición dos seus órganos sen abrilo. É como a ofrenda do cazador. Non saber disparar unha arma.
É como se a túa carne estivese a piques de iluminarse, pero iso xa o dixen. E tamén escribín un poema no que vai vento. 
É un estado de cegueira. Un desequilibrio. Unha droga. Unha ferida ou algo que se apaga.
A incerteza que treme.

25.10.13

estar ben

As súas profundidades e os seus baixíos, os seus cambios vertixinosos.
Por suposto, non se permitiu que seguiran sendo simplemente iso: profundidades e baixíos e cambios vertixinosos.
Por suposto, remataron poñéndolles nomes, un “diagnóstico”. […] Poño a palabra “diagnóstico” entre comiñas porque aínda non vin nin un só caso no que o “diagnóstico” leve a unha “cura”, nin de feito a ningún outro resultado que non sexa unha debilidade confirmada e un tanto imposta.
Joan Didion


Se me preguntan como estou digo que estou ben.
Pero logo detéñome a pensalo e o certo é que odio os médicos.
Así que xa non estou tan ben.
A fomentar este odio axudaron na miña biografía máis recente: as diversas visitas a consultas nas que acompañei a miña nai ó longo deste ano, a lectura das Blue nights de Joan Didion, varias outras noites, unha manifestación, un poema, os cinco tomos da autobiografía de Thomas Bernhard e unha estrafalaria teoría sobre a beleza, a selección natural e as carreiras universitarias.
Porque ser médico non deixa de ser un estado do corpo, coma ser filólogo, ou pobre, ou estranxeiro. Pero máis bonito. Sempre lles encontrei algo de bonito. Se cadra ódioos por imposibles. Seguramente. Por completos. Ou iso me parece, podo estar equivocado.
Escribo agora isto non porque me guste facer público o meu odio ós médicos, que en absoluto ten que ver con que sexan máis ou menos competentes. Que non garda relación con ningún medo infantil, nin tampouco coas salas de espera. É algo máis persoal.
Chamémolo ferida. Chamémolo ferida que non sangra. Ferida sen hospital.
Escribo isto agora coma se me fose curar de algo. Como se a literatura curase de algo. Ás veces penso que dicir iso tamén é crerse un pouco “médico” no sentido da palabra máis metafórico e persoal que se poida imaxinar. No peor dos sentidos.
A min a literatura aínda non me curou de nada. Sinto se afudín algún negocio.
O caso é que odio os médicos e agora pregúntome que quizais iso tamén sexa estar ben, por que non? O raro sería non doerse de nada.
Pero a min o que me gusta é escribir diagnósticos e pensar que algún día me reconciliarei co gremio e buscarei outro colectivo sobre o que escribir.
Poida mesmo que os médicos ós que odio non existan. Que non odie realmente a ninguén. Unha vez lin que só os rusos odian e aman verdadeiramente. Pero eu contra os rusos non teño nada. 
Poida mesmo que este texto non teña nada que ver cos médicos. Podería ser algo moito peor. Ou mellor. Podería ser que odio outras cousas, ou que non odio. Podería ser que me lembro doutras cousas e todo isto sexa unha carta de amor ou de despeito. 
Quizais non debería ter escrito iso. Porque o certo é que estou ben. Estou ben así, coas miñas profundidades e os meus baixíos. Que estou ben estando enfermo. Que hai días, moitos días, nos que me gusta estar enfermo.



16.10.13

tres notas a un 16 de outubro.


Pia Bramley

1.

a miña voz pertence ó aburrimento. nace do aburrimento. iso din. escriben.

esperto ás oito da mañá. dóeme a gorxa. ultimamente relaciono o meu estado físico con todo canto escribo. ou ó revés. tampouco importa demasiado.

a miña voz nace do aburrimento e da afonía de certos animais. do sacrificio.

2.

como con P. 

P consegue que vexa as cousas con perspectiva.
lemos en voz alta unha conversa de facebook. ben, léoa eu.
non interpretamos a conversa.

3.

pregúntasme se choro. respondo que nunca. que case nunca.
tampouco berro.

penso nos heroes das traxedias gregas, que choran de impotencia.
chorar así vale? ou é só unha reacción física ó aburrimento do inevitable?

29.9.13

marcha. segue falando mentres marcha.



Joe Webb

árdelle a cabeza.
dentro da miña boca. nunha aula baleira.

eu observo.

discute. eu non sabía que me agardaba. eu non sabía nada.
a escena é a un tempo estúpida e solemne. como o acto máis curto dunha traxedia grega. un fragmento.

marcha. segue falando mentres marcha.
eu non sei comunicarme máis que coas mans cortadas.
hai algo de mutilación na súa despedida. coma un discurso.

o vento do norte. o norte.
como de súpeto a súa ausencia que non estaba aí antes.
que apareceu. sen eu dicir nada. sentado. 
quedo así. penso se me doe. decido que me doe. pregúntome por que.
calo.

26.9.13

entre clases


Lascaux


A escena ten un carácter erótico, e iso é evidente, claramente recalcado, pero resulta inexplicable.
Georges Bataille

leo sobre o erotismo e a morte. leo que somos humanos porque coñecemos a morte.
que somos humanos porque coñecemos. porque desexamos.

leo que non somos animais.


.

vou a clase de gramática. falamos do sexo da palabra. teño unha mensaxe de C. contesto rápido.

tamén falo con A. máis ben pola noite. de nada en particular. horas. A non pensa que eu falte a clase. 


.

antes, esta mañá, os árabes e a literatura. imaxino un berro agudo e xigantesco. un exército. imaxino a morte cantada en árabe e despois a literatura europea, a escuridade. 
imaxino a C na escuridade.
os meus dedos no sexo da palabra. na gorxa do morto. desexando unha palabra. unha mensaxe.
entre clases.


.

leo que non somos animais. que vivimos nunha cova. 
son un home coa cabeza dun paxaro. sen ás. escribo mensaxes que non podo enviar. na parede.

11.9.13

esta luz



1.

de novo esta luz. a altura dos teitos. a brancura.

o desaugadoiro da ducha está atascado. saen bechos da madeira. teño medo dos bechos se estou na cama. teño medo da miña man e do dano que pode facer. que sabe facer.

non temos comida así que comemos xente nova. comemos o que hai fóra. o que é fóra. comemos.

miramos as estrelas e preguntamos.

2.

quedo con P e falamos de min. sempre rematamos por falar de min. falamos da miña relación cos estudantes de medicina. deconstruímola. todo pasa rápido. 

sentamos na praza da quintana. e o sol.

vemos pasar xente nova. dígolle que prometo deixalo. falamos dun muro. o muro non está alí, está aquí. o muro pasea, sobe pola rúa do franco.

3.

amósolle a cidade á amiga xaponesa de O. repetímoslle constantemente: catholic e stone.
despois ceamos. e o vento. ceamos e hai que explicar soberanía e orquesta e queixo de tetilla e do país.

despídome de O e da xaponesa. ela mira como nos abrazamos e eu quedo só aquí, tan catholic e stone. nesta luz. tan triste.


7.9.13

cicatriz


(...)

Fágolle o amor a Peter Pan. Que é un xeito de dicir a morte. 
Non hai un antes nin un despois. Só corpos que non saben medrar. Corpos aleitados con auga salgada.

Hai un momento no que deixamos de medrar. Eu fixen unha cicatriz no brazo dereito ese verán. A cicatriz estírase, cambia de cor, desaparece, regresa. Teño unha cicatriz que é Peter Pan. Teño unha cicatriz coma o sexo pechado dunha muller, a boca tenra dun neno.

(...)

1.9.13

os días máis felices


Roger Mayne.


¿es difícil ser tú? ¿es lindo ser tú? ¿cómo se siente ser tú?


Leo Los días más felices de Rodrigo Hasbún.
Tamén neste verán, Fotos tuyas cuando empiezas a envejecer de Maximiliano Barrientos.
E hai xa case un ano, Aquí todo es mejor de Justin Taylor.

Prepárome para os vinte. Para a crise dos vinte ou para o meu corpo ós vinte. As ganas de non ser eu que terá o meu corpo ós vinte. Ou as que xa ten. É difícil delimitar os anos da crise. Di Hasbún que todos nos imos ensuciando un pouco. Di Hasbún que estes son días felices, que despois remata a guerra.
Falo destes libros porque me gustaron. Non vou dicir que sexan transcendentes, mentiría. Direi que son necesarios. Direi que son inevitables. Direi que hai nestes libros nenos medrados. Nenos que pasan dos vinte. Direi que hai intentos de enfant terrible e moito aburrimento e moitas ganas de vivir. E moitas casualidades, ou non. Direi que me gusta a idea de ser nenos ós vinte anos. Que me fascina o que queda de neno nun corpo ós vinte anos. Que non deixa de ser coma unha droga. Ou unha bala.

Hai un par de días falaba con O a ourelas do río. Confesáballe a O que espero a que todo se solucione. Que transito. Transito? Supoño que si, que as personaxes transitan. Como na película de Téchiné na que a actriz (penso que era Juliette Binoche) non é quen de comprender o papel de Xulieta e pregunta: por que se aman?

Prepárome para a incertidume dos vinte, que non é distinta desta. Seméntoa. Leo sobre ese corpo antes de coñecelo. Procuro o meu lugar nesa incomodidade.


Mentres, sei que todo permanecerá practicamente igual.