25.11.13

bico


Brooks Shane Salzwedel


Sei que xa se falou antes aquí de correr. Do nervio e das ventás. Dos amantes.

Pensei, alí estabamos as árbores e máis nós. Chovían. Precipitábanse. Os amantes.
Quero pensar que as árbores tamén estarán nunha praia en Normandía, o mesmo día de temporal. O avance das tormentas.
Un filtro amarelo. E se temos mala sorte?

Eles pregúntanse:
- Cando remate o nervio, que?

Detrás do amarelo, o azul. Preto do peito. Así os mariñeiros e o arpón. As costuras dun xersei.
Son importantes as cores? Preguntei antes de bicar por saber se había onde afundirse despois de tirarme.

Dáme máis medo a superficie da fotografía que a súa profundidade.

Quero fotos do ceo ese día. As luces da biblioteca municipal. A catedral. Quero fotos dese día
diante de ti. Se me cubrías de amarelo ou era un punto morto no plano. No temporal.

Como afecta o espazo ás bestas?
A inclinación da miña cabeza por primeira vez. Dentro un home cun arpón. Vento entrando polas costuras.

O rapaz pregunta:
- E se non lembro ben o seu rostro, como representalo neste poema?

Pero este poema minte como menten as bocas.

Estou pensando que tamén se falou da caída. Entón o importante é o ceo, a foto. A precipitación da chuvia?

As nosas alturas.

20.11.13

'para'. notas desordenadas a un lector. mentiras. unha carta de amor.

vou volver escribir sen lector. como cando escribía para C despois de que marchara. é dicir, escribo para a ausencia do lector. non é un xeito de nostalxia. escribo para o lector que me sucede, que ben podería ser eu. escribo para alguén que me malinterprete mellor.

*

o problema do método reside, realmente, en que todo canto afirmo aquí, en que toda esa ausencia pasará a ser falsa a medida que o leades. farase silencio. e isto non será un poema.

*

non é tanto o que vaia escribir sobre ti aquí. é máis o que escribo sobre nós noutras partes.

*

e, non obstante, podería pensar:
chamo a A. escríbolle un correo a O. O non contesta. vai máis frío aló arriba. M abrázame en silencio. L prohíbeme faltar a clase.

os feitos non nos salvan das palabras. os feitos non curan.

*

pero isto non é un poema non escrito. isto é a prohibición de escribilo.

*


Dichtung und wahrheit  (fragmento)

L
Este poema que desexaba escribir debería ter expresado exactamente o que quero dicir cando penso a palabra Ámote, pero non podo saber exactamente que quero dicir; debería resultarme manifestamente verdadeiro, pero as palabras non poden verificarse a si mesmas. Así que este poema quedará sen escribir. Iso non importa. 
Chegas mañá; se estivese escribindo unha novela na que ambos fósemos personaxes, sei exactamente como te recibiría na estación: adoración na mirada; na lingua retranca e lascivia.
Pero, quen sabe como te recibirei exactamente? […] 
W.H. Auden.

*

que quero dicir se digo que te amo? (aínda que non sexa certo)

dixeches: eu non vou marchar nunca.
agora tampouco teño claro que iso fose unha declaración de amor.
dixen: podería estar así durante horas.
e iso foi unha promesa de eternidade.

pero tampouco responde á pregunta de para quen escribo. depende diso o significado da palabra ámote?

de calquera xeito eu preguntei por algo moito máis pequeno.

*

‘para’: 8. Indica a persoa á que vai dirixida unha acción ou coa que se establece unha relación.
Diccionario da RAG

*
penso: por que. non hai por que. hai para. non sei para. non hai quen. só para. para non responde. hai que esquecer a para.
hai que deixar de escribir para?


*


Todos os poemas son poemas de amor. Todos os poemas levan unha dedicatoria.
A miña outra irmá

*

porque o paso ben, porque es intelixente, porque es guapo

O: triste estás moi guapo.

*

And now a forest grows between us
Josephine Foster

*

il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire. il faut se taire.

*


os astros

aries: que se decate todo o mundo de que está perdidamente namorado/a. así, alguén poderá devolverlle a razón.
De luns a venres

*

o amante non debe ler nunca o poema. o amante non é o do poema. o bico si. o aplauso.

*

penso: o amor non correspondido en que converte os poemas de amor? ata que punto escribo agora co peito aberto ou minto? ata que punto son ficción, desexo?

penso en Ted Hughes e Sylvia Plath. no seu divorcio. nas Birthday letters de Ted. en ata que punto ti me mentes ou te equivocas. e sigo contestando por ti. para min. desde o silencio.

*

el evento de caer
nunha clase de Gramática española 1


*

dedicar un poema é o xeito máis furioso de botar de menos.


(as imaxes son de Joe Webb)

16.11.13

mirar as horas


Camille Claudel

cruzo a cidade e choro como a xente que ten fame.

miro as horas.

choro como a xente que quere chorar.

coas mans abertas.


2.11.13

little children



So, please just blow out all the candles, blow out all the candles
"You're too old to be so shy," he says to me so I stay the night
It's just a young heart confusing my mind, but we're both in silence
Wide-eyed, both in silence
Wide-eyed, like we're in a crime scene.

*


¿Qué será de los niños que fuimos? Alguien se precipitó a encender la luz, más rápido que el pensamiento de las personas mayores.
Se nos buscaba ya en el interior de la casa, en las inmediaciones del molino: la pieza oscura como el claro de un bosque.
Pero siempre hubo tiempo para ganárselo a los sempiternos cazadores de niños. Cuando ellos entraron al comedor, allí estábamos los ángeles sentados a la mesa
ojeando nuestras revistas ilustradas —los hombres a un extremo, las mujeres al otro—
en un orden perfecto, anterior a la sangre.

Enrique Lihn

*


Ás veces imaxino que te somerxes ata o fondo dun lago.

Entón a túa carne pálida xa non parece enferma.
É carne a piques de iluminarse.

Se me tocas.

*

Seguro que tampouco viches esa película de Kate Winslet, ela sobre a secadora. Os nenos durmidos. A tormenta. 
Pois é todo un pouco así, pero con luz natural. Son como ganas constantes de saír a fumar. De cruzar a cidade fumando.
Como perseguir un animal cuxo rostro aínda non coñezo e determinar a disposición dos seus órganos sen abrilo. É como a ofrenda do cazador. Non saber disparar unha arma.
É como se a túa carne estivese a piques de iluminarse, pero iso xa o dixen. E tamén escribín un poema no que vai vento. 
É un estado de cegueira. Un desequilibrio. Unha droga. Unha ferida ou algo que se apaga.
A incerteza que treme.