carta para C. (despois dun ano)

Pia Bramley

É difícil de explicar. Escoito a Rameau e vexo xente camiñando ou imaxino sexo. Entende o do sexo. Eu escribira para ti aquela escena, dous rapaces nus preto da estación de tren. Despois leuna moita xente. Déronme un premio máis ou menos importante. Non sabía que facer cos cartos. Agora é distinto. O libro complícase. Cada vez cústame menos escribir sobre os demais. Sobre os cuartos e a cor das paredes. É distinto dos teus fragmentos (tamén lles saquei cartos, non te ofendas). Sei que nunca falamos disto. En realidade non falabamos nunca demasiado. O sexo ten que ver cos paxaros, creo. E coa cor do ceo. Pero diso non quero que saibas nada aínda. Prefiro contarcho se nos cruzamos pola noite. Deixei de beber aqueles chupitos intragables. Escribo sobre días inconexos. Sabes que aínda recordo aquela mensaxe? A discoteca pechou. Tamén ten que ver coas putas de Bolaño. Que te escriba, digo. Leo a Bolaño, escoito a Rameau e é Nadal. Por iso nos gustamos, lembras? Porque rompemos todos a berrar cando acenderon os aspersores. Ningún deses corpos é xa o mesmo. Foi a última vez que xoguei coma un neno. Foi tamén cando máis nos desexamos. Iso é polo verán, porque era verán, non te equivoques. Agora volvín quedar só. Pero é moito máis complicado. De calquera xeito, parécese a cando ti marchaches. Só que escribo poemas. Díxome que non marcharía. Igual tampouco quería marchar, non sei. As túas promesas eran máis pequenas. As miñas ganas tamén. Sempre houbo certa proporción entre nós. Por iso só entrei na túa casa sendo día, aínda que a persiana estivese baixada. Fóra era de día. Escribo porque onte volvín mirar esas fotos. Estamos todos borrachos e parecemos máis nenos. Non sei como che foi. Eu aprendín a camiñar a cidade unha e outra vez. En grande parte grazas a ti. Pero iso era mellor que non o soubeses. De feito é mellor que non saibas que escribo esta carta porque fun capaz de te perdoar. E porque estou un pouco nese lugar. E tamén algo borracho. O que quero dicir é que volvo estar aí, ó lado da estación de tren. Que metáfora máis mala, non? Pero é certo. Probaches as drogas? Seguro que si. Vincho na cara. Eu deixei de fumar despois de ti. Agora volvo fumar. Deixareino cando remate o libro. É unha promesa máis ou menos pequena. Como as túas. Sigo escribindo. Case ninguén le realmente o que escribo. É algo íntimo, como cando escribía para ti. Só que esta vez quero facer un libro. Sigo mentindo cando escribo. Pero a mentira é un mal común. E penso que máis nada. Os cartos do premio gasteinos en libros e roupa, supoño. O relato non sairá publicado e alégrame. O relato era mentira, pero eu escribín esa escena e agora ten música de Rameau, e era importante que ti o soubeses. Estou escribindo un libro con música de Rameau. Aínda non decidín a paleta de cores. Por iso che escribín. Polo cuarto amarelo.

I.