Sophie Calle
Falar
do amor suporía remitirme a un determinado xeito de silencio.
A
un estar en silencio.
Coma
un órgano vivo fóra do seu corpo.
Esa
evidencia.
Era
case xuño e chovía.
Hai
unha calor que só desprenden as bibliotecas.
Esa
calor que fai que pense en ti
e
nos bares.
Tería
namorado de ti nun bar?
Había
algo de inverno en xuño,
unha
prenda mollada atravesándoselle na traquea.
Había
algo de inverno nos pulmóns.
A
cantidade exacta de neve que se acumulaba sobre os coches.
A
xusta para non esmagarnos.
A
miúdo penso no esmagamento e en canto se parece ó amor.
Era
xuño e case inverno.
Tampouco
os teus ollos eran azuis.
Podería
meterche os dedos nos ollos e non afundirían.
Un
lapis mordido.
Son
curiosos os efectos
dun
cambio brusco de temperatura.
Podería
ir xunto de ti e dicirche
que
teño nome de anxo
e
traidor.
Claro
que ti tampouco me miras.
Deus
escóitame.
Ti
non.
Nas
bibliotecas todo o mundo moumea.
Se
moumeases algo sobre min gustaríame sabelo.
Pero
Deus só me escoita.
Trátase
dun acto de comunicación unidireccional,
algo
parecido á fe
ou á literatura.
Como
que ti preguntes o meu nome
ou
sexa inverno en xuño.
E
neve.
E
me atropele un coche.
Pero
eu quería falar de amor como un tipo de silencio.
Un
zunido de abella.
Quería
falar do meu nome para cubrir tantas carencias.
Só para
que preguntases.
Quería
falar do silencio ata convertelo en algo semellante ó amor.
.jpg)