manifestación aberta do patético do amor.

Theresa P. Lousame

...e dóesme tanto nos pés mollados, no brazo mollado, nas tres veces que crucei hoxe esta cidade. Dóesme tanto. E a miña dor é pública pero non importa. Ti pareces imposible. Hai tantos trens de distancia. Somos coma nenos intercambiando obscenidades de ambos lados do cristal. Somos algo escrito sobre o bafo. Sen folgos. Percorrín a cidade tres veces. Mollado. E quixen que todas as pancartas nos reafirmasen. Que a multitude corroborase que ti tamén me querías. E quizais fallei, pero penso quererte ata que sexa insoportable ou te cubra a neve, ou non sei. Penso amarte nun mar de bandeiras.

frío francés.

 

Enfocado de costas

parezo Julie camiñando dislocada e azul.

Unha traxectoria de cine.

Sabías que as rúas son mentira?

Non aquelas,

senón estas.

E non é o único falso aquí.

Tamén as miñas mans,

que nunca son tan brancas como ti dis.

A túa mirada conspírame fráxil demais.

O francés éntrame pola caluga.

O frío non, o frío vai

de boca

en boca

e chega a nós

xa mollado.

a luz.

A luz non entra en Compostela.
A luz está morta cando chega a Compostela.
A luz está mollada.

Penduraron do teito un cadáver.

a culpa é de Sylvia. das luces. escribo.

 

Sylvia Plath comeza as cartas á súa nai contándolle que está borracha. Que lle escribe borracha. Eu escribo borracho e bailo. E escribo. Escribo sobre o bonitas que son de noite as luces. E corro detrás de ti. E escribo: Sylvia Plath estaba borracha. Houbo moitos homes antes de Ted. Houbo moitos homes. Escribo sobre ti. Se estou borracho escribo sen faltas. Sylvia era perfecta. Eu tamén. Borracho son perfecto. Ti tamén. Non sei como nos trata o día. Os estragos que a luz natural fai sobre nós. De noite somos perfectos. E todas as luces. Só de noite. A culpa é do alcol. A culpa é de Sylvia.