28.9.11

21.9.11

sobre unha foto na casa dos avós

... y el retrato
de la muchacha con ojos
iluminados por una sonrisa.
Todo el invierno sola y escuchando el mar.

Joan Margarit

Non podo evitalo
está na miña natureza ese baleiro
aberto como as casas de mar.
As casas familiares preto do mar
onde cometer incesto.
Onde cometer.

É como unha anorexia imperturbable.
Saír nas fotos coa boca aberta.
Tragar o flash.
Escoitar ano tras ano
o mar no oco.

Chámalle verán.
Chámalle flash.

Quero vomitar.

12.9.11

curtocircuito



1.

Traguei as luces do nadal pasado.

A miña traquea
renega.

Só quería que soubeses
que se queimo o coche
non será por ti.


2.

Regálame algo que arda.
Para cando volvas
quero

algo que arda.


3.

A fin de contas dentro de min
é sempre
nadal.

E a postura
incómoda.

Regálame un sofá
para adornalo con luces.

Regálame un
curtocircuíto.






10.9.11

deixádeme morrer

deixádeme morrer.
eu non temo o océano. durmo
a carón da lavadora.

os mosquitos fan o amor na miña orella.

deixádeme morrer.

9.9.11

rollergirl



1.

cada mañá
a rapaza loura cruza a rúa
en patíns.

os calcetíns sobresáenlle.
sorrí.


2.

antes do outono
mamá
despega todas a fotos do álbum
nas que saía ela.

e non di nada.

a moza xa non cruza.



3.

a muller loura dos patíns
é cocainómana.

liña branca
segmentada.

eu non sei pelar unha mazá.

ela xa non cruza.


4.

mamá saca fotos
das hemorraxias.

8.9.11

mrs. dalloway, a musa

A musa.
A musa vestía saia alta. Tacóns
de agulla
para posibles traqueotomías.
Viaxaba cun libro baixo o brazo, poida
que o Mrs. Dalloway de Virginia. Tampouco estou seguro.
O caso é que despois diso sempre lle chamaría Mrs. E cóntocho
aínda que non che importe, aínda que non o queiras saber
e me obvies en silencios estratéxicos. Cóntocho
porque lle chamaba Mrs. incluso mentres a asfixiaba con dozura
e pensaba como diseccionar o seu corpo
en palabras adecuadas á catástrofe. Aínda que non che importe.
Esa noite durmín ó lado do seu cadáver. Soñei contigo. Desvelado
lin Mrs. Dalloway.


5.9.11

infocomercial


Oxidarme os ósos con coca-cola
lentamente:
iso era para ti a felicidade.
Alén de toda fórmula
estragar ata o máis innobre
dos meus metais
con corrosións publicitarias
e burbullas pequeniñas que tradean na lingua.
Beber ata altas horas
e medrar
- cafeinómanos -
por enriba das pantallas.
Beber
ata desfacerme
en efervescencias brancas
sobre vermello.
Beber
ata
desfacerme.
Iso era para ti a felicidade.



3.9.11

escaparatismo e posibilidades




A salvación tamén fora sempre unha posibilidade.
A neve non tardaba en derreter. Lembro
que aquel inverno
eu estaba nun escaparate. Que escribía nun escaparate.

Ía frío e as xemas
pegábanse nas letras da máquina de escribir.
Era beleza pura esa tortura.

Do outro lado da cristaleira vós pasabades
sen apenas mirar
engulidos en teas e publicidade.

Bastaría romper o vidro coa máquina
para saír.

Fuxir fora sempre unha posibilidade.