12.1.12

national gallery (londres): 23 de marzo

Unha muller entra na sala. Fita os xirasoles. A decadencia expresionista éntralle polos ollos. Abstráese na pincelada grosa, na mestura de cores. Maréase ata a náusea e enchoupase ben nesa decadencia ata levala polos ósos. Imaxínase de súpeto talo vencido ó borde do xerro ou pétalo esvaecido na caída. Refaise nese amarelo de manteiga que a cobre por completo e pensa, triste: debería comprar pan, que farei para cear?

            (e o que é mais importante: comería Van Gogh os xirasoles despois de pintalos? Ou nunca houbo tales?)

            (e que ben habían quedar no moble do recibidor, non si?)

            (e que ben habían quedar)

             Hoxe ceamos nunha sala de museo. Un cadáver adornaba a mesa. Non mintas, a imaxe sempre foi forte, por que non había de contala eu agora con palabras? E despois bailaches descalza, lembras, bailaches descalza. E quizais compraches pan e pasaches do expresionismo holandés. Mentiría se che digo que me importa. Prefiro saber que imos cear ou que fixeches cos zapatos. Ou por que temos un cadáver.

             (e que ben queda)

            Unha muller entra na sala. Non saudamos, seguimos comendo. Que comemos? A pequena coa boca aberta. Ti con ela pecha. Eu xa fai tempo que non como para acariciarlle as pálpebras ó noso cadáver,

-       Agora é noso? – preguntas.

             Eu non respondo. A mais pequena mastiga coa boca aberta.

-       Morreu a arte – proclama.
-       Non – minto, respondo e tomo o pulso do noso convidado.

            A muller fita os xirasoles. Xira ela. Míranos e pensa: debería comprar pan? Toma unha foto e marcha. Dous días despois póñennos un plaquiña branca. A xente achégase coas cámaras e nós chamamos polo nome ó cadáver.

             Vivimos nunha sala de museo.

-       Somos arte – di a máis pequena.
-       Si – (non sei se minto) respondo.
-       Morremos.

O cadáver, agora Manolo,  míranos e pensa: debería comprar pan?