27.7.13

adeus

para Rodrigo, en memoria.

Detede todos os reloxos, cortade o teléfono,
facede calar o can cun bo óso,
silenciade os pianos e con tambor amortecido
sacade o féretro, que veñan os doentes.

Que dean voltas en círculos os avións inconsolables
debuxando no ceo a nova da súa morte,
poñede crespóns nos pescozos brancos das pombas,
e que os gardas de tráfico vistan guantes de algodón negro.

El era o meu Norte, o meu Sur, o meu Este e Oeste,
o meu día laborable e o domingo de descanso,
o mediodía, a medianoite, a miña charla, a miña canción;
pensaba que o amor duraría para sempre: equivócabame.

Non queremos estrelas: apagádeas;
recollede a lúa e desmentelade o sol;
baleirade os océanos e talade o bosque;
pois xa nada volverá saír ben.

W.H. Auden


claro que Auden tamén se equivoca, o amor durará para sempre, todo sairá ben... 
estás aquí.

23.7.13

a miña xuventude



A miña xuventude é
unha cicatriz no antebrazo dereito.

Unha liña marrón sobre a carne,
elástica.

A miña xuventude é
unha ferida de frecha.
Unha explosión de po branco.

A perspectiva.
A feitura do meu corpo
derribado.

18.7.13

dentro


Los ilusos. 
Jonás Trueba.


Hai dúas persoas.
Dous rapaces novos falando dentro dunha cafetería.
Sentan a carón da ventá para ver pasar a xente.
A un deles, o máis guapo, iso divírteo.
Eu seino porque estou dentro, con eles, tomando café.
Un deles ri.
Óioos falar e penso que se estivese fóra,
do outro lado do vidro, todo sería diferente.
Entón sorprenderíanme os seus beizos movéndose áxiles,
no aire.
E miraría ós ollos ó rapaz máis guapo, que seguiría falando.
Eu seguiría camiñando e pensaría que o vin antes nalgún sitio,
quizais na facultade.
Custaríame durmir esa noite.
E así fóra, mentres falan, por enriba das súas bocas abertas
habería só “rúa”, que é outro xeito de dicir silencio.
Entón eu non podería chegar a saber que se din.
Nunca.
O cal, realmente, tampouco sei se sería triste.

6.7.13

quietude e splash. tarde de piscina.


David Hockney

As augas fráxiles, pálidas, da piscina.
Chus Pato


Luz de agosto sobre cemento.
Henrik Nordbrandt

5.7.13

si



Marc Chagall

Agora somos como aquela morea chata de area
no xardín do Pavillón de Prata de Kyoto,
deseñada para aparecer só baixo a luz da lúa.

Queres que te chore?
Queres que garde loito?

Ou como a luz da lúa sobre a area branquísima
que use a túa escuridade para brillar, para escintilar?

Brillo.       Chórote.


Tess Gallagher


[a traducción do inglés é miña, de aí os erros]

4.7.13

contra os rapaces que non fun


Roger Mayne


No sabíamos que éramos tristes,
así que no lo estábamos.
Martha Asunción Alonso.

I.
Imaxínoos nos seus cuartos da residencia.
Ordenados en compartimentos.
A sombra feroz dunha febre
escorregando pingas pola parede.
Pixamas a raias.
Cabezais de ferro.
Todas as substancias resumidas nos seus corpos
tan insoportables e
concentrados.
Sen folgos.
Os brazos por fóra das sabas.
As pernas abertas.
Os seus sexos que permanecerán duros
debaixo do algodón.
Coma unha enfermidade terrible
que os perfecciona
contra o vento.
Un soño.
A xuventude.

II.
Imaxino despois a súa descendencia,
seguindo unha orde cronolóxica, unha trampa,
afágome á repetición deformada dos seus rostros.
E vounos mirando como quen conta ata dez.
Todos os seus fillos na miña pupila,
tan brillantes.
Repaso os seus trazos
e penso que eu apartei a enfermidade de seus pais,
que a fixen miña
ata que desexaron golpearme.
Penso que existen porque eu quixen ser así de triste.