Roger Mayne
No sabíamos que éramos tristes,
así que no lo estábamos.
Martha Asunción Alonso.
I.
Imaxínoos
nos seus cuartos da residencia.
Ordenados
en compartimentos.
A
sombra feroz dunha febre
escorregando
pingas pola parede.
Pixamas
a raias.
Cabezais
de ferro.
Todas
as substancias resumidas nos seus corpos
tan
insoportables e
concentrados.
Sen
folgos.
Os
brazos por fóra das sabas.
As
pernas abertas.
Os
seus sexos que permanecerán duros
debaixo
do algodón.
Coma
unha enfermidade terrible
que
os perfecciona
contra
o vento.
Un
soño.
A
xuventude.
II.
Imaxino
despois a súa descendencia,
seguindo
unha orde cronolóxica, unha trampa,
afágome
á repetición deformada dos seus rostros.
E
vounos mirando como quen conta ata dez.
Todos
os seus fillos na miña pupila,
tan
brillantes.
Repaso
os seus trazos
e
penso que eu apartei a enfermidade de seus pais,
que
a fixen miña
ata
que desexaron golpearme.
Penso
que existen porque eu quixen ser así de triste.
Ningún comentario:
Publicar un comentario