17.4.13

posibilidade



Andrew Wyeth


Alguén abriu a ambos lados da autoestrada
regos polos que corre a auga.

O xeo separa a xente que pasea
do froito sen recoller.

Hai un home nunha árbore
disposto a saltar.

Eu penso que sería unha boa idea
escribir sobre a traxectoria da súa caída.
Sobre a posibilidade non planeada
de que a auga volva correr a ambos lados da estrada
e o home non bata,
só afogue.

E esa posibilidade fai que pense en ti.

E se o home cae e sangra
o seu sangue desxeará a auga.

13.4.13

Ágata



Meghan Howland

Foi amor à primeira vista.
Ela tinha nome de pedra preciosa
e, na literalidade dos meus cinco anos,
cabelo em forma de pássaro – negro
asa de corvo.
Era o tempo em que ainda
aprendia com o corpo todo:
uma fractura exposta para entender
o significado da maioria, uma pneumonia
para descobrir a solidão.
Quando ela me cravou um lápis
sob o olho esquerdo, pressenti que a escrita,
grafite fria à flor do sangue,
deixaria marcas para sempre.
Nunca mais nos separámos.
Eu e as palavras,
a Ágata mudou de escola.
Inês Dias.

8.4.13

19


Margaux Williamson


Recobrar a inocencia 
consistía en efectuar
cortes pequeniños, case imperceptibles
cunha coitela de afeitar
ou o bordo dunha páxina.
Flores vermellas e indoloras.
Un xardín enteiro para correr nel
e deixar no intento os nocellos.
Brazos ó aire.
Niso consistía ser neno.
En correr.
No movemento e nun aquel
de estar a vivir sen conciencia apenas
nin recordos.
De vivir nun recordo.
Nun golpe.
Un estar inédito e completo.
Mirarse ó espello e ver a pel en branco.
Pensar que estaría así para sempre.
Niso consistía ser neno.
En que non doese.

3.4.13

o regreso do poeta

O poeta volveu ser poeta
tras décadas de ser un virtuoso.

Non podes ser as dúas cousas?
Non. Non en público.

Antes, si se podía,
cando Deus era aínda vinganza atronadora

e gozaba do cheiro do sangue,
e non chegaba a outorgar o seu perdón esvaradío.

Podías esparexer entón incenso e loubanzas,
levando o teu colar de serpe,

facendo himnos para os cranios afundidos dos teus inimigos
rematados en retrouxos píos.

Sen sorrir de maneira deferente, sen preparar galletas,
sen ter que dicir De verdade que son unha persoa amable.

Benvido de novo, querido.
Chegou a hora de retomar a nosa vixilia,

hora de abrir a porta do teu soto,
hora de lembrarnos a nós mesmos

que o deus dos poetas ten dúas mans:
a destra e a sinistra.

(Margaret Atwood)