y el frío repentino de final de agosto
hace que píense en ti.
Jaime Gil de Biedma
Hai un cadáver no xardín. O meu cadáver está tendido no xardín.
Chegamos a este punto de non retorno. As viúvas atestan no meu nome as estacións.
Chegamos
a este punto.
Por debaixo do meu corpo sen vida enterraches os restos da vaixela, a miña dor sostida en fráxil equilibrio sobre anacos de louza, a miña dor escalena. A miña dor se me guindo polas portas abertas e o peso morto dos meus ósos se estrela contra a vaixela. Non te creas, nada foi casualidade. O derrubamento planéase sobre papel. A proxección da caída, a distribución dos membros. Mide en centímetros se queres o meu desfalecemento. Conta as mulleres que visten de negro e atestan as estacións no meu nome. Cóntaas. Menos días ten agosto.
Pola noite vai frío e o meu cadáver azulexa. Nada medra por baixo del. A chuvia limpa nos ósos. A arte de podrecer é complicada. Hai que ter paciencia. Ten paciencia. Ten paciencia e ofrecereiche os meus ósos descarnados sobre pratos rotos. Eu non quero nada. Eu unicamente fun a caída. Só iso, máis nada. Pero non marches. Non marches aínda, que a arte de podrecer é complicada. Os grilos aprópianse do eco nas concas dos meus ollos.
Oes como tremo baixo a chuvia? Non te vaias.
Se iso, mira como van entrando cada día novas mulleres vestidas de negro na estación. Menos vidas ten agosto.
O ceo é azul.
Se iso mira como me entran as formigas polas veas e os meus ósos profundan na terra ata desapareceren.
Un berro do que foron esvaecido na caída.
A vaixela rota cegada pola terra fértil da miña dor.
Un berro do que foron esvaecido na caída.
A vaixela rota cegada pola terra fértil da miña dor.
O ceo é azul. Viúvas atestan a estación.
Hai un cadáver no xardín.
Non temas, non temas
que é agosto,
meu amor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario