A salvación tamén fora sempre unha posibilidade.
A neve non tardaba en derreter. Lembro
que aquel inverno
eu estaba nun escaparate. Que escribía nun escaparate.
Ía frío e as xemas
pegábanse nas letras da máquina de escribir.
Era beleza pura esa tortura.
Do outro lado da cristaleira vós pasabades
sen apenas mirar
engulidos en teas e publicidade.
Bastaría romper o vidro coa máquina
para saír.
Fuxir fora sempre unha posibilidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario