30.12.13

carta para C. (despois dun ano)




Pia Bramley

É difícil de explicar. Escoito a Rameau e vexo xente camiñando ou imaxino sexo. Entende o do sexo. Eu escribira para ti aquela escena, dous rapaces nus preto da estación de tren. Despois leuna moita xente. Déronme un premio máis ou menos importante. Non sabía que facer cos cartos. Agora é distinto. O libro complícase. Cada vez cústame menos escribir sobre os demais. Sobre os cuartos e a cor das paredes. É distinto dos teus fragmentos (tamén lles saquei cartos, non te ofendas). Sei que nunca falamos disto. En realidade non falabamos nunca demasiado. O sexo ten que ver cos paxaros, creo. E coa cor do ceo. Pero diso non quero que saibas nada aínda. Prefiro contarcho se nos cruzamos pola noite. Deixei de beber aqueles chupitos intragables. Escribo sobre días inconexos. Sabes que aínda recordo aquela mensaxe? A discoteca pechou. Tamén ten que ver coas putas de Bolaño. Que te escriba, digo. Leo a Bolaño, escoito a Rameau e é Nadal. Por iso nos gustamos, lembras? Porque rompemos todos a berrar cando acenderon os aspersores. Ningún deses corpos é xa o mesmo. Foi a última vez que xoguei coma un neno. Foi tamén cando máis nos desexamos. Iso é polo verán, porque era verán, non te equivoques. Agora volvín quedar só. Pero é moito máis complicado. De calquera xeito, parécese a cando ti marchaches. Só que escribo poemas. Díxome que non marcharía. Igual tampouco quería marchar, non sei. As túas promesas eran máis pequenas. As miñas ganas tamén. Sempre houbo certa proporción entre nós. Por iso só entrei na túa casa sendo día, aínda que a persiana estivese baixada. Fóra era de día. Escribo porque onte volvín mirar esas fotos. Estamos todos borrachos e parecemos máis nenos. Non sei como che foi. Eu aprendín a camiñar a cidade unha e outra vez. En grande parte grazas a ti. Pero iso era mellor que non o soubeses. De feito é mellor que non saibas que escribo esta carta porque fun capaz de te perdoar. E porque estou un pouco nese lugar. E tamén algo borracho. O que quero dicir é que volvo estar aí, ó lado da estación de tren. Que metáfora máis mala, non? Pero é certo. Probaches as drogas? Seguro que si. Vincho na cara. Eu deixei de fumar despois de ti. Agora volvo fumar. Deixareino cando remate o libro. É unha promesa máis ou menos pequena. Como as túas. Sigo escribindo. Case ninguén le realmente o que escribo. É algo íntimo, como cando escribía para ti. Só que esta vez quero facer un libro. Sigo mentindo cando escribo. Pero a mentira é un mal común. E penso que máis nada. Os cartos do premio gasteinos en libros e roupa, supoño. O relato non sairá publicado e alégrame. O relato era mentira, pero eu escribín esa escena e agora ten música de Rameau, e era importante que ti o soubeses. Estou escribindo un libro con música de Rameau. Aínda non decidín a paleta de cores. Por iso che escribín. Polo cuarto amarelo.


I.

27.12.13

levárono todo


Bleu.
Krzysztof Kieslowski.


de aquel que de mi amor ha hecho ausencia
[...]
y el pecho por su amor muy lastimado.

San Juan de la Cruz

24.12.13

a ferida


De cada cicatriz que hai no meu corpo
emerxe unha verdade.

Nikola Madzirov




A ferida

Ismael Ramos
María do Cebreiro

composta e editada por X Carlos Hidalgo


17.12.13

frédéric


La belle personne.
Christophe Honoré.


Frédéric ama a revolución.
Con todo, o nome é pura casualidade. Derívase dunha semellanza física. Da delgadeza extrema do actor francés. A fotografía da fame nunha esquina do cuarto. De xeonllos.
Frédéric é louro e ama a revolución. Ou cre nela. Claro que se algunha vez existiu algo semellante á fe nomeámola desexo.
A beleza de Frédéric, como a da revolución, reside na súa dificultade.


Vai frío. Fumamos.


(máis, no número 36 da revista Dorna)

10.12.13

dawson que non sabe medrar. notas complicadas a un mal día. #1



Peter Olof Fransson

por exemplo, acendemos cigarros porque o vimos nas películas. e amamos dun xeito similar, compulsivamente.  o acceso ás complicacións do amor é posterior. o que quero dicir é que as complicacións son na maioría dos casos pura invención, ou non. son o que confirman que non nos convertemos nos personaxes das series de televisión, que isto é real. pero o difícil está en establecer o límite.

.

á xeración de meus pais educounos determinado tipo de liberalismo, ben dentro, ou fóra da casa. non penso tanto en maio do 68, pero tamén. á xeración de meus pais pertencen os restaurantes, o contestador automático, Friends e o falso culto a Woody Allen. á miña, as cafeterías de moda, a roupa de segunda man, How I met your mother (ese remake con trazos de novela bizantina) e a fe cega en Woody Allen.

.

deste xeito miña nai querería que a súa filla fose Rory Gilmore ou Phoebe Buffay. ou Ally McBeal unha vez medrase. aínda que seguramente xa Rory Gilmore quixese ser Ally.
o que veño a dicir non é tanto que os nosos pais deitasen en nós as frustracións modernas dunha quenda enteira de guionistas estadounidenses, como que asistimos á consagración deses moldes. a nosa catarse como espectadores é o cigarro, o libro aberto, agardar a carón do teléfono. unha falsidade.

.

Dawson que non sabe medrar.
Dawson non era Peter Pan. era un estudante de CAV cunha moza emocionalmente inestable e un mal corte de pelo.

.

educámonos polo tanto no drama comercial. a culpa non é realmente de ninguén, quen ía pensar que un rapaz de seis ou sete anos querería entender se de feito Ross enganou ou non a Rachel?

.

estamos no lugar equivocado. no plató equivocado.

.

contábame o outro día un amigo que Brodsky escribira para Auden dende o momento en que o coñeceu ata a súa morte. non me estraña. non sei por que pero non me estraña. non sei agora mesmo, nin me vou deter a comprobalo, se era unha cuestión amorosa ou de pura admiración (seguramente o segundo). en calquera caso non imaxino a Brodsky como unha unha alma torturada. non imaxino a Brodsky escoitando a Belle and Sebastian en Venecia mentres Auden se deitaba cun rapaz vienés.

.

en conclusión: ó final deste poema non me atropela ninguén, xa non vivimos nos 90.

e dígovolo cun cigarro na man, dentro dun xersei de saldo, escoitando ós Smiths.

8.12.13

a historia das nosas vidas. tres poemas de Mark Strand.


Pia Bramley


1

Estamos lendo a historia das nosas vidas
que ten lugar nun cuarto.
O cuarto dá a unha rúa.
Non hai ninguén alí,
ningún ruído.
As árbores están cargadas de follas,
os coches aparcados nunca se moven.
Nós seguimos pasando páxinas, agardando algo,
algo como a piedade ou o cambio,
unha liña negra que nos ate
ou nos separe.
Deste xeito, parece
que o libro das nosas vidas estea baleiro.
Os mobles do cuarto nunca cambian de sitio,
e as alfombras escurecen cada vez
que as atravesan as nosas sombras.
É case como se o cuarto fose o mundo.
Sentamos xuntos no sofá,
lendo sobre o sofá.
Dicimos que é ideal.
É ideal.


2

Estamos lendo a historia das nosas vidas,
como se estivésemos nela,
como se a escribísemos.
Isto sucede unha e outra vez.
Nun dos capítulos
recóstome e comezo a escribir sobre o libro.
Escribo que desexo avanzar máis alá do libro,
máis alá da miña vida cara a outra vida.
Pouso o bolígrafo.
O libro di: Pousou o bolígrafo
e xirouse para vela ler
a parte na que ela namora.
O libro é máis preciso do que podemos imaxinar.
Recóstome e mírote ler
sobre o home do outro lado da rúa.
Construíron unha casa aí,
e un día un home saíu dela.
Namoraches del
porque sabías que nunca te visitaría,
que nunca descubriría que estabas agardando.
Noite tras noite dicías
que el era coma min.
Recóstome e miro como envelleces sen min.
A luz do sol cae sobre o teu pelo prateado.
As alfombras, os mobles,
agora parecen case imaxinarios.
Ela seguiu lendo.
Pareceu non considerar especialmente importante
a súa ausencia,
como alguén que nun día perfecto considera
o clima un fracaso
porque non fixo que cambiase de idea.
Péchanseche os ollos.
Tes o impulso de deixar o libro
que describe a miña resistencia:
cómo cando me recosto imaxino
a miña vida sen ti, movéndome
cara a outra vida, outro libro.
Describe a túa dependencia do desexo,
o xeito no que te asustan
as fugaces revelacións da intención.
O libro describe moito máis do que debe.
Quere dividirnos.


5

Se polo menos houbese un momento perfecto no libro;
se puidésemos vivir nese momento,
poderiamos comezar de novo o libro
como se non o escribísemos,
como se non estivésemos nel.
Pero as achegas escuras
a calquera páxina son demasiado numerosas
e as saídas demasiado estreitas.
Lemos durante todo o día.
Cada páxina que pasamos é coma unha candea
movéndose a través da mente.
Cada momento é como unha causa desesperada.
Se polo menos puidésemos parar de ler.
El nunca quixo ler outro libro
e ela seguiu fitando a rúa.
Os coches estaban aínda alí,
cubertos polas sombras profundas das árbores.
As sombras que se debuxaban sobre a casa nova.
Quizais o home que vivía alí,
o home que ela amaba, estivese lendo
a historia doutra vida.
Ela imaxina unha sala núa,
unha cheminea fría, un home sentado
escribindo unha carta a unha muller
que sacrificou a súa vida por amor.
Se houbese un momento perfecto no libro,
sería o derradeiro.
O libro nunca discute as causas do amor.
Afirma que a confusión é un ben necesario.
Nunca explica. Só revela.


[a traducción do inglés é miña, de aí os erros]


3.12.13

decembro

All I know is that you're so nice, you're the nicest thing I've seen. I wish that we could give it a go, see if we could be something.

*

Basically, I wish that you loved me, I wish that you needed me, I wish that you knew when I said two sugars, actually I meant three.

Kate Nash




Francesca Woodman


acéndense os radiadores nos pisos de estudantes.

hai pisos sen radiadores. hai románticos e xente que ten frío. e xente que confía cegamente no sexo.


*


hai case un mes encargara unha edicion barata de Morte en Venecia. agora non sei se mercala. 

decido mercala.

aferrámonos ó desexo. a unha posibilidade que non existe.

a esa posibilidade agora chámoa Thomas Mann.
atopar unha foto túa por azar.


*


a posibilidade tamén podería tomar forma de conversa.
e desaparecer entre o que quero que saibas e o que non.

nada é casualidade.

de calquera xeito sempre conto demasiado. 
é característico dos enfermos describir unha e outra vez os seus síntomas.
unha conversa nunca está de todo compensada.


*

Nada me diste, avaro, / que yo no ganara a pulso. / ¿Hiciste tú verdes los prados? Luisa Castro


*


e brancos? soubéchelos deixar brancos?


*


desexamos contra o frío. 

finxo estudar gramática. finxo ler a Garcilaso. finxo querer quedar na casa. finxo cear. finxo que non se fai noite. finxo que é 15 ou 16 ou 17 de novembro. e sigo lendo. trago. escribo.

desexamos contra o frío.


*

tamén bebemos contra o frío. e despois durmimos xuntos como dormen os nenos.

R e L prohiben o teu nome na cama grande.
M advírteme que o alcol é depresivo.
A sácame a pasear.

así madura a cebada unha vez dentro dos corpos. dun xeito fráxil. o proceso é complexo. implica a demasiada xente.


*

e así converterte no tempo que te espero. algo inmaterial parecido ó frío pero cuxa literatura aínda non existe.

converterte nunha sensación de malestar.
na resaca.
pouco a pouco. lastimando.

o desexo.