(para, con, de) Theresa P. Lousame
A
obsesión era o resultado aproximado de contarche os capítulos da miña vida un
tras outro, sen parar. Como as múltiples posibilidades dun diagnóstico
equivocado. E eu sempre enfermo. Explicarche a miña capacidade para lembrar
rostros, nomes, datas, conversas. Facer diso un tipo de memoria que me doia. Constrúo xente na cabeza ata que saen de min
e me estoura o corpo. Entón os restos do meu diafragma aquí. Velos? No chan, a
carón do río e dos insectos.
*
Descender
co coche en punto morto ata algún lugar aínda impreciso da costa. Sabes que me deixo levar? Que deixo que veñan? Tampouco isto é de todo preciso, sen chegar a ser unha mentira. É difícil de explicar. Como se preparase o golpe. Gústame romper, entendes? Gústame romper. Canto
menos coñezo a persoa que me rompa, mellor. Así que mentres mastigabamos
patacas eu inventaba unha ruta rápida da súa casa á miña. Sen cruzarnos nunca.
Eu
sabíao todo.
*
Despois
camiñamos sen chegar demasiado lonxe. Falamos moito. Había un can. A ti
gústanche os cans. Eu compadézome dos insectos. Parézome moito máis a un
insecto.
*
Bebemos
só auga. Como se fose algo sagrado. O alcol. Como se fose sagrado o alcol.
*
Realmente
chameite para falar dunha ferida que non existe. É todo un engano. Como se despois de comer deixásemos
o coche en punto morto e nos estrelásemos ou caésemos ó mar. Algo que só sei contar como se nunca fose pasar. Querendo que me pase.
Ata hai pouco non entendía a beleza do intanxible, do xa pasou, do pasado, do que xa non está, do finado. A idea de finar, do fin que como ben dis (eu nunca o podería explicar mellor), é "algo que só sei contar como se nunca fose pasar". Recordoume a algo que me contaron. Alguén me dixo que gustaba de sair a pasear na tardiña, cando non había xente nos camiños e que ás veces tomaba as curvas polo centro da estrada co desacougo e ao mesmo tempo coa espezanza de que houber un auto cruzando; así cruzar a fina liña da vida, da finitude. É parte do ser vivo convivir coa morte. A dor é parte do ser vivo. Hai que manter o equilibrio. Un abrazo en punto morto :)
ResponderEliminarOli, monta un blog e deixa de eclipsar as miñas entradas desta maneira!
EliminarPero tes razón, habitamos esa liña, esa fenda.
E despois do que escribiches non podo deixar de pensar naquel día que fomos fóra indo cara o Pino. Teño que escribir sobre iso.
Quérote.
Bicos mil.