1.8.13

última tarde de xullo



(para, con, de) Theresa P. Lousame

A obsesión era o resultado aproximado de contarche os capítulos da miña vida un tras outro, sen parar. Como as múltiples posibilidades dun diagnóstico equivocado. E eu sempre enfermo. Explicarche a miña capacidade para lembrar rostros, nomes, datas, conversas. Facer diso un tipo de memoria que me doia. Constrúo xente na cabeza ata que saen de min e me estoura o corpo. Entón os restos do meu diafragma aquí. Velos? No chan, a carón do río e dos insectos.

*

Descender co coche en punto morto ata algún lugar aínda impreciso da costa. Sabes que me deixo levar? Que deixo que veñan? Tampouco isto é de todo preciso, sen chegar a ser unha mentira. É difícil de explicar. Como se preparase o golpe. Gústame romper, entendes? Gústame romper. Canto menos coñezo a persoa que me rompa, mellor. Así que mentres mastigabamos patacas eu inventaba unha ruta rápida da súa casa á miña. Sen cruzarnos nunca.
Eu sabíao todo.

*

Despois camiñamos sen chegar demasiado lonxe. Falamos moito. Había un can. A ti gústanche os cans. Eu compadézome dos insectos. Parézome moito máis a un insecto.

*

Bebemos só auga. Como se fose algo sagrado. O alcol. Como se fose sagrado o alcol.

*

Realmente chameite para falar dunha ferida que non existe. É todo un engano. Como se despois de comer deixásemos o coche en punto morto e nos estrelásemos ou caésemos ó mar.  Algo que só sei contar como se nunca fose pasar. Querendo que me pase.

2 comentarios:

  1. Ata hai pouco non entendía a beleza do intanxible, do xa pasou, do pasado, do que xa non está, do finado. A idea de finar, do fin que como ben dis (eu nunca o podería explicar mellor), é "algo que só sei contar como se nunca fose pasar". Recordoume a algo que me contaron. Alguén me dixo que gustaba de sair a pasear na tardiña, cando non había xente nos camiños e que ás veces tomaba as curvas polo centro da estrada co desacougo e ao mesmo tempo coa espezanza de que houber un auto cruzando; así cruzar a fina liña da vida, da finitude. É parte do ser vivo convivir coa morte. A dor é parte do ser vivo. Hai que manter o equilibrio. Un abrazo en punto morto :)

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Oli, monta un blog e deixa de eclipsar as miñas entradas desta maneira!
      Pero tes razón, habitamos esa liña, esa fenda.
      E despois do que escribiches non podo deixar de pensar naquel día que fomos fóra indo cara o Pino. Teño que escribir sobre iso.
      Quérote.
      Bicos mil.

      Eliminar