Mi madre no es mi madre. Mi madre era la música.
Julián Herbert.
Ós quince anos miña nai cortou o pelo coma un home. Vestíase con camisas grandes e vaqueiros axustados. Non fumaba. Non bebía. Miña avoa detestou ese corte de pelo.
Na cómoda de miña avoa hai unha soa foto de miña nai. Leva o pelo curto e un enorme xersei rosa.
Ós dezasete anos miña nai conduciu un coche sen ter o carnet. Din que corría, eu non o sei, cóntao meu pai. É probable que meu pai o invente todo. El ía na parte de atrás dese coche. Ese coche era del. Tivémolo ata que eu cumprín catorce anos. No inverno entraba a auga dentro. Había moitas cintas de Mecano e dunha señora que cantaba rancheras coa voz rasgada.
Tamén nese verán dos dezasete, miña nai traballou no roupeiro dunha discoteca. Poida que fose só unha noite ou o verán enteiro. Nunca mo dixo. Hai unha foto. Ela de negro cos beizos pintados de vermello. O flash faina parecer branquísima.
Nunca volvería ser máis nova. Ou si.
Ós dezanove anos miña nai estaba embarazada e era feliz. Estaba casada e era feliz. Ese fin de ano foron á casa dun dos tíos de meu pai para celebralo. Miña nai xura que non bebeu champán. Levaba unha camisa de cadros.
Nacín o día que atoparon o cadáver de Kurt Cobain.
Ós vinte, hai unha foto na que me abraza e sorrí. Leva un xersei branco de home.
Ós trinta e nove anos miña nai ten caducado o carnet, pero sabe conducir. Canta cancións da movida.
É idéntica á rapaza das fotos. Sorrín igual.
Ningún comentario:
Publicar un comentario