A esposa enferma permaneceu no coche
mentres el mercaba comida.
Nin sequera ten cincuenta
e xa aprendeu o que é
non poder abotoar un botón.
Era mediodía,
así que só nais con nenos pequenos
ou parellas xubiladas
camiñaban polo parking lamacento.
A roupa limpa e brillante balanceábase en perchas
dentro dos coches dos acomodados.
Con que facilidade se movían,
con canta liberdade,
mesmo os anciáns e os relativamente débiles.
As ventás comezaron a se embazar.
Os coches aparcados ó seu carón
marcharon tan rápido
que lle entristeceron o corazón.
Abrigos.
Vino saír do hospital
cun abrigo de muller sobre o brazo.
Evidentemente ela non o precisaría xa nunca máis.
As gafas de sol que levaba non podían
ocultar a súa cara húmida, o seu desconcerto.
Como burlándose, o día era luminoso
e o aire suave para ser decembro. Aínda así
subiu a cremalleira do abrigo e atou
a capucha debaixo da mandíbula, preparándose
para un frío irremediable.
[a traducción do inglés é miña, de aí os erros]
[a traducción do inglés é miña, de aí os erros]
