12.12.12

dous poemas de Jane Kenyon

A esposa enferma.

A esposa enferma permaneceu no coche
mentres el mercaba comida.
Nin sequera ten cincuenta
e xa aprendeu o que é
non poder abotoar un botón.

Era mediodía,
así que só nais con nenos pequenos
ou parellas xubiladas
camiñaban polo parking lamacento.

A roupa limpa e brillante balanceábase en perchas
dentro dos coches dos acomodados.
Con que facilidade se movían,
con canta liberdade,
mesmo os anciáns e os relativamente débiles.

As ventás comezaron a se embazar.
Os coches aparcados ó seu carón
marcharon tan rápido
que lle entristeceron o corazón.


Abrigos.

Vino saír do hospital
cun abrigo de muller sobre o brazo.
Evidentemente ela non o precisaría xa nunca máis.
As gafas de sol que levaba non podían
ocultar a súa cara húmida, o seu desconcerto.
Como burlándose, o día era luminoso
e o aire suave para ser decembro. Aínda así
subiu a cremalleira do abrigo e atou
a capucha debaixo da mandíbula, preparándose
para un frío irremediable.


[a traducción do inglés é miña, de aí os erros]


11.11.12

medicine.


 
 
Descubrín
que a medicina estuda
a imprecisión nos corpos.

A beleza dun corazón.
O peso dos líquidos.

Coma os raposos.

19.10.12

manifestación aberta do patético do amor.


Theresa P. Lousame


...e dóesme tanto nos pés mollados, no brazo mollado, nas tres veces que crucei hoxe esta cidade. Dóesme tanto. E a miña dor é pública pero non importa. Ti pareces imposible. Hai tantos trens de distancia. Somos coma nenos intercambiando obscenidades de ambos lados do cristal. Somos algo escrito sobre o bafo. Sen folgos. Percorrín a cidade tres veces. Mollado. E quixen que todas as pancartas nos reafirmasen. Que a multitude corroborase que ti tamén me querías. E quizais fallei, pero penso quererte ata que sexa insoportable ou te cubra a neve, ou non sei. Penso amarte nun mar de bandeiras.

16.10.12

frío francés.


 
Enfocado de costas
parezo Julie camiñando dislocada e azul.
Unha traxectoria de cine.
Sabías que as rúas son mentira?
Non aquelas,
senón estas.
E non é o único falso aquí.
Tamén as miñas mans,
que nunca son tan brancas como ti dis.
A túa mirada conspírame fráxil demais.
O francés éntrame pola caluga.
O frío non, o frío vai
de boca
en boca
e chega a nós
xa mollado.

8.10.12

a luz.



A luz non entra en Compostela.
A luz está morta cando chega a Compostela.
A luz está mollada.

Penduraron do teito un cadáver.

7.10.12

a culpa é de Sylvia. das luces. escribo.



 
Sylvia Plath comeza as cartas á súa nai contándolle que está borracha. Que lle escribe borracha. Eu escribo borracho e bailo. E escribo. Escribo sobre o bonitas que son de noite as luces. E corro detrás de ti. E escribo: Sylvia Plath estaba borracha. Houbo moitos homes antes de Ted. Houbo moitos homes. Escribo sobre ti. Se estou borracho escribo sen faltas. Sylvia era perfecta. Eu tamén. Borracho son perfecto. Ti tamén. Non sei como nos trata o día. Os estragos que a luz natural fai sobre nós. De noite somos perfectos. E todas as luces. Só de noite. A culpa é do alcol. A culpa é de Sylvia.

26.9.12

coma mozos americanos



Coma mozos americanos
e sen coche.
A miña vida é unha película.
Un home con pistola que nos merca alcol.
 
Os nosos pantalóns manchados de verde
despois dos dezasete anos
son case unha vergonza.
Que eu non me poida levantar.
 
Borrachos ó borde do lago.

Tropezar co teu corpo todo.

16.7.12

expectativas de viaxe














    • - e que fará vostede esta   
      tarde?
      pois....
      nin idea,
      algo me dixo miña nai de irmos á praia,
      pero non sei se quedou nunha consideración
      ou se imos ir.
      - a verdade é que está un día fantástico.
      - pois si
      e ti?
      - tampouco o sei
      apetecíame acabar o libro de anne carson, estáseme alongando demasiado.
      e tamén escoitar un cd de chet baker que merquei o sábado,
      ousexa
      cousas aburridas.
      pero estou como canso
      e máis ante a expectativa de non parar quieto mañá pola mañá.
      - nah
      non é para tanto
      - se vas en bus é máis.
      sempre.
      - vas soíño?
      - supoño que si
      tampouco me dá medo
      (ou non tanto).
      - nah
      que non cho dea.
      - non mo dá
      é máis ben unha sensación como de fastío.
      se é que realmente sei que significa fastío.

7.7.12

contraste


Epitafio: el mal.

Para obtener el sonido toma todo cuanto no sea el sonido déjalo caer
    Por un pozo, escucha.
Luego deja caer el sonido. Escucha la diferencia
    Estallar.

Anne Carson.


15.6.12

postre





E despois de comer
as celadoras facíannos tragar os ósos dos pexegos.

Eramos natureza morta,
paisaxe inconsolable contra o cabezal.

E lembras o meu peito a rebentar de formas naquel día?
Todas as gasas que elas puxeron sobre a ferida
para que ti non chorases máis óxido
nin saísen máis cifras dos meus ollos,
máis verdades absolutas e tanxibles.

Porque todas as raíces son insondables
coma os corredores sen portas
e as chaves tragounas o tormento
de sabernos encerrados,
o sabor a carne de celadora.



the ice storm




Se subió las mangas del jersey de cuello vuelto. Una lágrima le apareció en el borde del ojo -debido al dolor- cuando probó la cuchilla en su muñeca, delicadamente. Un pequeño corte de prueba. En realidad sólo era un rasguño, nada del surtidor que merecía, el surtidor de sangre que saldría debido a un cilicio, digamos, o debido a una prenda de ropa interior hecha con clavos y tachuelas, cada uno de ellos con una preparación especial en la punta para atraer a insectos y sabandijas. Wendy apretó las mandíbulas. Se quitó el sudor frío de la frente. Se tiró de los bucles rubios. Y luego le entró el pánico. Podía imaginar que cortaba hasta el hueso, que partía el tendón y el nervio y los tejidos que estuvieran alojados en ellos. Podía imaginar que luchaba cuerpo a cuerpo contra sus propios huesos tan brillantes, separándolos y dispersándolos por la alfombra, pero luego estaba rogando a Mike que la perdonase, diciéndole a Mike que no lo podía hacer, que ella iba a tener que quedarse allí, Charles. Simplemente, no podía. Pobre Mike, el espectro solitario. El espectro solitario de New Canaan.

Rick Moody

14.6.12

a promesa do teu alento






Como ver o frío
ou presenciar un accidente ferroviario.

A abertura exacta da miña boca.

A promesa do teu alento.




13.6.12

me and you and miranda



Ésta es la historia que jamás te hubiese contado cuando era tu novia. No hacías más que preguntarme machaconamente, y tus conjeturas resultaban morbosas y concretas. ¿Era yo una mantenida? ¿Era Belvedere igual que Nevada, donde la prostitución era legal? ¿Me pasé desnuda todo un año? Daba la impresión de que la realidad empezaba a ser un territorio estéril. Y me di cuenta a tiempo de que si la verdad no tenía sentido, con toda probabilidad no sería tu novia durante mucho más tiempo.
[...]
Debo de ser la entrenadora de natación más triste de toda la historia.

Miranda July


12.6.12

the sea



El mar no es más que un pozo de agua amarga,

a pesar de los versos de los hombres,

el mar no es más que un pozo de agua oscura.



Idea Vilariño




This is the sea, then, this great abeyance.

Sylvia Plath.

(eu, que nunca escribo sobre o mar
e leo por ver se afogo)

viaxe en coche moi cedo, pola mañá.

It's time, meet me on the sunny road.

Emiliana Torrini

Pola tarde, o sol amosábase completamente vermello, as sucesivas árbores deixábano entrever e así o bosque resplandecía. Metiamonos pola estrada que chamabamos das Sereas, logo pola estrada do Far West, logo por outra que non tiña nome. As últimas praderías antes do pequeno val eran verdes e puras; ó atardecer, chamuscábanse de luz, rodeábanse de sol, vibraban, no silencio inmóvil, ó longo do horizonte donde cortaban a Terra e daban, na súa inmensidade final, a sensación de redondez do mundo, da eternidade.

Marien Defalvard



Hoxe erguinme cedo. O meu estómago nin sequera estaba preparado aínda para almorzar. Todo o meu corpo pechado ós perigos da noite. A miña boca lembrando as palabras adecuadas.


Fóra, a luz estaba morta. Estaba amortallada baixo a peso do ceo. Baixo a peso das miñas pálpebras. Dos meus movementos ó montar no coche e deixar caer a cabeza contra o cristal. Os meus esforzos reunidos en manter o interior morno. Cada órgano.


Despois choveu e seguimos conducindo. E atravesamos un banco de néboa. E acudiume a náusea. Descoñezo o nome cifrado das autoestradas. Ós bordos a vexetación está desgastada. Todo é da cor do cereal. Todo, froito desa inclemencia. Dese ardor.


Pero de súpeto paramos e agardamos. Agardamos moito tempo. O sol non se presenta e volvemos durmir. Durmimos para non perdernos. Porque dentro de min é sempre setembro e o sol sae. E o mundo amarela. E o sangue, corre morno.

Lonxe, o motor aínda acendido e ti que non chegas.

11.6.12

i have no ambitions ou plans pouco poéticos de verán



non teño ambicións
non quero matar o presidente
non quero ir a harvard
non quero gañar o premio pulitzer
só quero sentar na bañeira
e pensar nas relacións que nunca terei
con xente que nunca coñecerei
e despois deitarme na cama
cunha lupa
e contar todas as costuras nas miñas sabas
ata quedar durmida
e espertar
para volver empezar.

Ellen Kennedy.


                  [a traducción do inglés é miña, de aí os erros]

a miña entraña


A miña entraña 
é
como as piscinas baleiras en outono.

Azul.

Perigosa.

A miña entraña afoga
ó final do salto.

As nenas camiñan sen medo
cara o centro.

5.2.12

exterminación




What killed the dinosaurs?, preguntas mientras clavas en mi pupila tu pupila azul. ¿O quién? ¿Tú misma, un meteoro, una erupción volcánica? ¿Murieron uno a uno apuñalados o fueron víctimas tempranas de una súbita y calculada exterminación?

J.A. Valente

4.2.12

(coreana)

Esta tarde quixen ver unha película coreana. Reflexiva, seguro, pensei. Despois de vela diría: sabes, o outro día vin unha peli coreana. E quizais esa frase fose máxica pronunciada nos meus beizos. Quizais a persoa coa que converso na terraza dunha cafetería do centro, teña de súpeto unha imaxe nova de min. Distinta. Non sei, coma se fose quen de captar nesa frase unha profundidade ata o de entón oculta nalgures debaixo da miña pel, uns centímetros por detrás das costelas. Coma se a palabra “coreana” descubrise algo magnífico e novidoso ou levase implícito un transo místico a todas luces imperceptible pero efectivo.

De todos modos, iso é po. Non fun quen de ver a película. Saía unha rapaza afogada. Non cheguei a penas á media hora. Tamén había unha muller anciá que desprendía serenidade e un aquel de dignidade asiática. Coma a velliña que senta ó fondo detrás do mostrador dos chinos do casco vello. Era unha muller elegante, guapa. Pregúntome se sería unha vella gloria do cine coreano. Agora faría cine experimental de baixo presuposto. Non lle quedaría outro remedio. Sería unha gran actriz, mesmo unha actriz recoñecida, pero nunca máis lle pedirían que ensinase un peito na pantalla. Ou quizais si, vaite ti a saber, ó fin e ó cabo trátase de cine experimental. O caso é que me dá medo a vellez. E non só a miña, a dos demais tamén.

No medio da película, cando xa facía máis de media hora que eu sabía que a muller padecería alzheimer, non o soportei máis e apaguei o DVD. Mareeime moito. Tiña medo. Despois busquei en internet o argumento da película. Efectivamente a protagonista tiña alzheimer. Eu estaba mareado. Non quedaba nada bo dentro da palabra coreano. Tardei case dez minutos en pelar unha mazá.

12.1.12

national gallery (londres): 23 de marzo

Unha muller entra na sala. Fita os xirasoles. A decadencia expresionista éntralle polos ollos. Abstráese na pincelada grosa, na mestura de cores. Maréase ata a náusea e enchoupase ben nesa decadencia ata levala polos ósos. Imaxínase de súpeto talo vencido ó borde do xerro ou pétalo esvaecido na caída. Refaise nese amarelo de manteiga que a cobre por completo e pensa, triste: debería comprar pan, que farei para cear?

            (e o que é mais importante: comería Van Gogh os xirasoles despois de pintalos? Ou nunca houbo tales?)

            (e que ben habían quedar no moble do recibidor, non si?)

            (e que ben habían quedar)

             Hoxe ceamos nunha sala de museo. Un cadáver adornaba a mesa. Non mintas, a imaxe sempre foi forte, por que non había de contala eu agora con palabras? E despois bailaches descalza, lembras, bailaches descalza. E quizais compraches pan e pasaches do expresionismo holandés. Mentiría se che digo que me importa. Prefiro saber que imos cear ou que fixeches cos zapatos. Ou por que temos un cadáver.

             (e que ben queda)

            Unha muller entra na sala. Non saudamos, seguimos comendo. Que comemos? A pequena coa boca aberta. Ti con ela pecha. Eu xa fai tempo que non como para acariciarlle as pálpebras ó noso cadáver,

-       Agora é noso? – preguntas.

             Eu non respondo. A mais pequena mastiga coa boca aberta.

-       Morreu a arte – proclama.
-       Non – minto, respondo e tomo o pulso do noso convidado.

            A muller fita os xirasoles. Xira ela. Míranos e pensa: debería comprar pan? Toma unha foto e marcha. Dous días despois póñennos un plaquiña branca. A xente achégase coas cámaras e nós chamamos polo nome ó cadáver.

             Vivimos nunha sala de museo.

-       Somos arte – di a máis pequena.
-       Si – (non sei se minto) respondo.
-       Morremos.

O cadáver, agora Manolo,  míranos e pensa: debería comprar pan?