postre

E despois de comer

as celadoras facíannos tragar os ósos dos pexegos.

Eramos natureza morta,

paisaxe inconsolable contra o cabezal.

E lembras o meu peito a rebentar de formas naquel día?

Todas as gasas que elas puxeron sobre a ferida

para que ti non chorases máis óxido

nin saísen máis cifras dos meus ollos,

máis verdades absolutas e tanxibles.

Porque todas as raíces son insondables

coma os corredores sen portas

e as chaves tragounas o tormento

de sabernos encerrados,

o sabor a carne de celadora.