29.9.13

marcha. segue falando mentres marcha.



Joe Webb

árdelle a cabeza.
dentro da miña boca. nunha aula baleira.

eu observo.

discute. eu non sabía que me agardaba. eu non sabía nada.
a escena é a un tempo estúpida e solemne. como o acto máis curto dunha traxedia grega. un fragmento.

marcha. segue falando mentres marcha.
eu non sei comunicarme máis que coas mans cortadas.
hai algo de mutilación na súa despedida. coma un discurso.

o vento do norte. o norte.
como de súpeto a súa ausencia que non estaba aí antes.
que apareceu. sen eu dicir nada. sentado. 
quedo así. penso se me doe. decido que me doe. pregúntome por que.
calo.

26.9.13

entre clases


Lascaux


A escena ten un carácter erótico, e iso é evidente, claramente recalcado, pero resulta inexplicable.
Georges Bataille

leo sobre o erotismo e a morte. leo que somos humanos porque coñecemos a morte.
que somos humanos porque coñecemos. porque desexamos.

leo que non somos animais.


.

vou a clase de gramática. falamos do sexo da palabra. teño unha mensaxe de C. contesto rápido.

tamén falo con A. máis ben pola noite. de nada en particular. horas. A non pensa que eu falte a clase. 


.

antes, esta mañá, os árabes e a literatura. imaxino un berro agudo e xigantesco. un exército. imaxino a morte cantada en árabe e despois a literatura europea, a escuridade. 
imaxino a C na escuridade.
os meus dedos no sexo da palabra. na gorxa do morto. desexando unha palabra. unha mensaxe.
entre clases.


.

leo que non somos animais. que vivimos nunha cova. 
son un home coa cabeza dun paxaro. sen ás. escribo mensaxes que non podo enviar. na parede.

11.9.13

esta luz



1.

de novo esta luz. a altura dos teitos. a brancura.

o desaugadoiro da ducha está atascado. saen bechos da madeira. teño medo dos bechos se estou na cama. teño medo da miña man e do dano que pode facer. que sabe facer.

non temos comida así que comemos xente nova. comemos o que hai fóra. o que é fóra. comemos.

miramos as estrelas e preguntamos.

2.

quedo con P e falamos de min. sempre rematamos por falar de min. falamos da miña relación cos estudantes de medicina. deconstruímola. todo pasa rápido. 

sentamos na praza da quintana. e o sol.

vemos pasar xente nova. dígolle que prometo deixalo. falamos dun muro. o muro non está alí, está aquí. o muro pasea, sobe pola rúa do franco.

3.

amósolle a cidade á amiga xaponesa de O. repetímoslle constantemente: catholic e stone.
despois ceamos. e o vento. ceamos e hai que explicar soberanía e orquesta e queixo de tetilla e do país.

despídome de O e da xaponesa. ela mira como nos abrazamos e eu quedo só aquí, tan catholic e stone. nesta luz. tan triste.


7.9.13

cicatriz


(...)

Fágolle o amor a Peter Pan. Que é un xeito de dicir a morte. 
Non hai un antes nin un despois. Só corpos que non saben medrar. Corpos aleitados con auga salgada.

Hai un momento no que deixamos de medrar. Eu fixen unha cicatriz no brazo dereito ese verán. A cicatriz estírase, cambia de cor, desaparece, regresa. Teño unha cicatriz que é Peter Pan. Teño unha cicatriz coma o sexo pechado dunha muller, a boca tenra dun neno.

(...)

1.9.13

os días máis felices


Roger Mayne.


¿es difícil ser tú? ¿es lindo ser tú? ¿cómo se siente ser tú?


Leo Los días más felices de Rodrigo Hasbún.
Tamén neste verán, Fotos tuyas cuando empiezas a envejecer de Maximiliano Barrientos.
E hai xa case un ano, Aquí todo es mejor de Justin Taylor.

Prepárome para os vinte. Para a crise dos vinte ou para o meu corpo ós vinte. As ganas de non ser eu que terá o meu corpo ós vinte. Ou as que xa ten. É difícil delimitar os anos da crise. Di Hasbún que todos nos imos ensuciando un pouco. Di Hasbún que estes son días felices, que despois remata a guerra.
Falo destes libros porque me gustaron. Non vou dicir que sexan transcendentes, mentiría. Direi que son necesarios. Direi que son inevitables. Direi que hai nestes libros nenos medrados. Nenos que pasan dos vinte. Direi que hai intentos de enfant terrible e moito aburrimento e moitas ganas de vivir. E moitas casualidades, ou non. Direi que me gusta a idea de ser nenos ós vinte anos. Que me fascina o que queda de neno nun corpo ós vinte anos. Que non deixa de ser coma unha droga. Ou unha bala.

Hai un par de días falaba con O a ourelas do río. Confesáballe a O que espero a que todo se solucione. Que transito. Transito? Supoño que si, que as personaxes transitan. Como na película de Téchiné na que a actriz (penso que era Juliette Binoche) non é quen de comprender o papel de Xulieta e pregunta: por que se aman?

Prepárome para a incertidume dos vinte, que non é distinta desta. Seméntoa. Leo sobre ese corpo antes de coñecelo. Procuro o meu lugar nesa incomodidade.


Mentres, sei que todo permanecerá practicamente igual.