dawson que non sabe medrar. notas complicadas a un mal día. #1

Peter Olof Fransson

por exemplo, acendemos cigarros porque o vimos nas películas. e amamos dun xeito similar, compulsivamente.  o acceso ás complicacións do amor é posterior. o que quero dicir é que as complicacións son na maioría dos casos pura invención, ou non. son o que confirman que non nos convertemos nos personaxes das series de televisión, que isto é real. pero o difícil está en establecer o límite.

.

á xeración de meus pais educounos determinado tipo de liberalismo, ben dentro, ou fóra da casa. non penso tanto en maio do 68, pero tamén. á xeración de meus pais pertencen os restaurantes, o contestador automático, Friends e o falso culto a Woody Allen. á miña, as cafeterías de moda, a roupa de segunda man, How I met your mother (ese remake con trazos de novela bizantina) e a fe cega en Woody Allen.

.

deste xeito miña nai querería que a súa filla fose Rory Gilmore ou Phoebe Buffay. ou Ally McBeal unha vez medrase. aínda que seguramente xa Rory Gilmore quixese ser Ally.

o que veño a dicir non é tanto que os nosos pais deitasen en nós as frustracións modernas dunha quenda enteira de guionistas estadounidenses, como que asistimos á consagración deses moldes. a nosa catarse como espectadores é o cigarro, o libro aberto, agardar a carón do teléfono. unha falsidade.

.

Dawson que non sabe medrar.

Dawson non era Peter Pan. era un estudante de CAV cunha moza emocionalmente inestable e un mal corte de pelo.

.

educámonos polo tanto no drama comercial. a culpa non é realmente de ninguén, quen ía pensar que un rapaz de seis ou sete anos querería entender se de feito Ross enganou ou non a Rachel?

.

estamos no lugar equivocado. no plató equivocado.

.

contábame o outro día un amigo que Brodsky escribira para Auden dende o momento en que o coñeceu ata a súa morte. non me estraña. non sei por que pero non me estraña. non sei agora mesmo, nin me vou deter a comprobalo, se era unha cuestión amorosa ou de pura admiración (seguramente o segundo). en calquera caso non imaxino a Brodsky como unha unha alma torturada. non imaxino a Brodsky escoitando a Belle and Sebastian en Venecia mentres Auden se deitaba cun rapaz vienés.

.

en conclusión: ó final deste poema non me atropela ninguén, xa non vivimos nos 90.

e dígovolo cun cigarro na man, dentro dun xersei de saldo, escoitando ós Smiths.