26.5.14

tres poemas de Philip Larkin


Uta Barth



XIX A IRMÁ FEA

Subirei trinta chanzos ata o meu cuarto,
deitarei na cama;
deixarei que a música, o violín, a corneta e o tambor
marchen dende a miña cabeza.

Xa que non fun embruxada na adolescencia
e levada ó amor,
mirarei as árbores e o seu silencio amable
ós ventos que se moven.

XXV

Amence de novo
en cada rúa,
e somos estraños outra vez.
Para cando nos atopemos
como poderei dicirche  que
a pasada noite apareciches
sen querer nun soño?
E como esquecer
que desgastamos o noso amor de boa gana
falando ós golpes
coma amigos, como os que deixarán
que a paixón morra nos seus corazóns.
Agora, observando o vermello do leste estenderse,
pregúntome como puido o amor instalarse xa
nos soños, cando non nos vimos aínda
máis veces das que podo contar cunha man.


XXVI

Como a máis pesada das flores, a cabeza
colga para sempre da cama intacta;
unhas mans gobernadas polo corazón
serán finalmente acollidas por mans máis escuras,
cada sentido exultante
desatado ó silencio –
o sol marchando á deriva.

E todos os recordos que mellor
conducen a esta tempada de desasosego
deitarán sobre a terra
que lles deu vida.
Como mazás caídas, perderán
a súa dozura na ferida,
e  podrecerán.



de O barco do norte (1945)



Ningún comentario:

Publicar un comentario