estar ben

As súas profundidades e os seus baixíos, os seus cambios vertixinosos.

Por suposto, non se permitiu que seguiran sendo simplemente iso: profundidades e baixíos e cambios vertixinosos.

Por suposto, remataron poñéndolles nomes, un “diagnóstico”. […] Poño a palabra “diagnóstico” entre comiñas porque aínda non vin nin un só caso no que o “diagnóstico” leve a unha “cura”, nin de feito a ningún outro resultado que non sexa unha debilidade confirmada e un tanto imposta.

Joan Didion

Se me preguntan como estou digo que estou ben.

Pero logo detéñome a pensalo e o certo é que odio os médicos.

Así que xa non estou tan ben.

A fomentar este odio axudaron na miña biografía máis recente: as diversas visitas a consultas nas que acompañei a miña nai ó longo deste ano, a lectura das Blue nights de Joan Didion, varias outras noites, unha manifestación, un poema, os cinco tomos da autobiografía de Thomas Bernhard e unha estrafalaria teoría sobre a beleza, a selección natural e as carreiras universitarias.

Porque ser médico non deixa de ser un estado do corpo, coma ser filólogo, ou pobre, ou estranxeiro. Pero máis bonito. Sempre lles encontrei algo de bonito. Se cadra ódioos por imposibles. Seguramente. Por completos. Ou iso me parece, podo estar equivocado.

Escribo agora isto non porque me guste facer público o meu odio ós médicos, que en absoluto ten que ver con que sexan máis ou menos competentes. Que non garda relación con ningún medo infantil, nin tampouco coas salas de espera. É algo máis persoal.

Chamémolo ferida. Chamémolo ferida que non sangra. Ferida sen hospital.

Escribo isto agora coma se me fose curar de algo. Como se a literatura curase de algo. Ás veces penso que dicir iso tamén é crerse un pouco “médico” no sentido da palabra máis metafórico e persoal que se poida imaxinar. No peor dos sentidos.

A min a literatura aínda non me curou de nada. Sinto se afudín algún negocio.

O caso é que odio os médicos e agora pregúntome que quizais iso tamén sexa estar ben, por que non? O raro sería non doerse de nada.

Pero a min o que me gusta é escribir diagnósticos e pensar que algún día me reconciliarei co gremio e buscarei outro colectivo sobre o que escribir.

Poida mesmo que os médicos ós que odio non existan. Que non odie realmente a ninguén. Unha vez lin que só os rusos odian e aman verdadeiramente. Pero eu contra os rusos non teño nada. 

Poida mesmo que este texto non teña nada que ver cos médicos. Podería ser algo moito peor. Ou mellor. Podería ser que odio outras cousas, ou que non odio. Podería ser que me lembro doutras cousas e todo isto sexa unha carta de amor ou de despeito. 

Quizais non debería ter escrito iso. Porque o certo é que estou ben. Estou ben así, coas miñas profundidades e os meus baixíos. Que estou ben estando enfermo. Que hai días, moitos días, nos que me gusta estar enfermo.