4.7.13

contra os rapaces que non fun


Roger Mayne


No sabíamos que éramos tristes,
así que no lo estábamos.
Martha Asunción Alonso.

I.
Imaxínoos nos seus cuartos da residencia.
Ordenados en compartimentos.
A sombra feroz dunha febre
escorregando pingas pola parede.
Pixamas a raias.
Cabezais de ferro.
Todas as substancias resumidas nos seus corpos
tan insoportables e
concentrados.
Sen folgos.
Os brazos por fóra das sabas.
As pernas abertas.
Os seus sexos que permanecerán duros
debaixo do algodón.
Coma unha enfermidade terrible
que os perfecciona
contra o vento.
Un soño.
A xuventude.

II.
Imaxino despois a súa descendencia,
seguindo unha orde cronolóxica, unha trampa,
afágome á repetición deformada dos seus rostros.
E vounos mirando como quen conta ata dez.
Todos os seus fillos na miña pupila,
tan brillantes.
Repaso os seus trazos
e penso que eu apartei a enfermidade de seus pais,
que a fixen miña
ata que desexaron golpearme.
Penso que existen porque eu quixen ser así de triste.


Ningún comentario:

Publicar un comentario