derradeira carta dende agosto

y el frío repentino de final de agosto

hace que píense en ti.

Jaime Gil de Biedma

Hai un cadáver no xardín. O meu cadáver está tendido no xardín.

Chegamos a este punto de non retorno. As viúvas atestan no meu nome as estacións.

Chegamos

a este punto.

Por debaixo do meu corpo sen vida enterraches os restos da vaixela, a miña dor sostida en fráxil equilibrio sobre anacos de louza, a miña dor escalena. A miña dor se me guindo polas portas abertas e o peso morto dos meus ósos se estrela contra a vaixela. Non te creas, nada foi casualidade. O derrubamento planéase sobre papel. A proxección da caída, a distribución dos membros. Mide en centímetros se queres o meu desfalecemento. Conta as mulleres que visten de negro e atestan as estacións no meu nome. Cóntaas. Menos días ten agosto.

Pola noite vai frío e o meu cadáver azulexa. Nada medra por baixo del. A chuvia limpa nos ósos. A arte de podrecer é complicada. Hai que ter paciencia. Ten paciencia. Ten paciencia e ofrecereiche os meus ósos descarnados sobre pratos rotos. Eu non quero nada. Eu unicamente fun a caída. Só iso, máis nada. Pero non marches. Non marches aínda, que a arte de podrecer é complicada. Os grilos aprópianse do eco nas concas dos meus ollos.

Oes como tremo baixo a chuvia? Non te vaias.

Se iso, mira como van entrando cada día novas mulleres vestidas de negro na estación. Menos vidas ten agosto.

O ceo é azul.

Se iso mira como me entran as formigas polas veas e os meus ósos profundan na terra ata desapareceren.
Un berro do que foron esvaecido na caída.
A vaixela rota cegada pola terra fértil da miña dor.

O ceo é azul. Viúvas atestan a estación.

Hai un cadáver no xardín.

Non temas, non temas

que é agosto,

meu amor.

hai días dramáticos no curral

Hai días dramáticos. Días, nos que te levantas dramático. O corazón nun puño. É así. Esta noite durmín coa ventá aberta. Facía vento, botei por enriba o cobertor. Tamén pode influír que estea a ler os poemas de Ellen Kennedy. Por que non? Botareille a culpa a Ellen. Ultimamente ten a culpa de todo. Di que planea a maneira perfecta de se suicidar. Eu, tamén planeo unha traxedia. Outro tipo de traxedia. Algo amoroso, penso. Cando non estou namorado só penso en estalo. E cando me farto de pensar en estalo, penso que mellor así, que para que, co que doe, e levántome dramático.

O caso é que estaba almorzando e pensei, pobre galo dos corn flakes aí tan só, co promiscuos que son os galos. Pobre galo. E lembreime da galiña do avecrem.  Era perfecto. Eran perfectos. Primeiro pensei en escribirlles unha obra de teatro, unha traxicomedia barroca, pero pasei, eu non escribo teatro, nunca o fixen e non vou comezar agora por culpa dun galo. Despois, ocorréronseme os primeiros versos dun poema, pero dende que leo a Ellen Kennedy nada me parece bo dabondo, así que desistín. Puta Ellen coa súa perfección. Finalmente: unha foto, si, unha foto. Pero a cámara non tiña batería e non atopaba o cargador, así que saíu isto. Que se conformen cun post.

Agora só me queda desexar que sexan felices e que coman perdices os moi caníbales.

(Minto: volvinos gardar en estantes diferentes, se eu non estou namorado por que o habían de estar os meus cereais? Que se fodan. E levántome dramático un día máis.)

1ª interferencia en grao de tentativa

Soñei cun rapaz louro.

Eu levaba posto un xersei amarelo

e sostiña a foto dunha cunca vermella.

Agora mesmo

isto é todo canto me queda.