escena extraída da película centroeuropea que nunca escribirei

(frío)

- por favor, que alguén deixe de ser eu.
  que alguén deixe de ser eu e me devolva unha cadeira nesta mesa.
  necesito respirar.

- un cigarro?

- non, só quero sopa.

- está fría.

- dá igual, só quero sentar.

- un cigarro.

poemas da casa arrendada

un

o meu corazón de coello
suplica desangrarse.

e que o frío
me faga
raíces amarradas ó parquet.

dous

xurei
que agocharía a verdade
nalgún sitio onde non chegue o frío,
amarrada en cinta de embalar
como o nome dun psicópata ecoando nos estantes da cociña.

[estoura o quentador]

hai cousas que non sabes.
cousas que non che conto.
que por iso durmimos debaixo da cama
e sangro tanto
para que poidamos quedar.

aracnofobia

cousas que me dan medo:

1. que lles pase algo.
2. que estean tristes.
3. as arañas.

estracto primeiro dunha conversa a media noite: do soño americano

-         sabes

ultimamente só penso nunha cousa

-         dime

-         que

se non cumpro os meus soños

marcharei a nevada ou a dakota

ou a un estado calquera

dos estados unidos de américa

onde neve moito

mesmo alaska serviría

e abrirei unha cafetería

onde pasar frío

e ler

e ler

e ler

e polas mañás

cantar

xusto antes de abrir

cando aínda sexa noite

e o local estea baleiro

e as cadeiras repousen sobre as mesas

porque haberá pouco sol

e terei un can

ben

máis de un

polo menos tres

porque terán que ir morrendo

aínda que non teñan nome

e colocarei pedras enormes no xardín

para recordalos sempre

e que se me derrame o café entre os dedos

se me tremen as mans

(…)

sabes

ás veces penso

que só é que hai moito tempo que non escribo

outras

dígome que é real

todo depende do día

porque haberá pouco sol

e pasarei as páxinas con dificultade

cos guantes aínda postos

mentres acariño no peto

o botón aquel que me caera do abrigo

a noite que decidimos marchar lonxe

algún día

-         chegouche o de “serás feliz”?

é que se me foi a conexión

-         non

non chegou

20:00 p.m. (aquí)

Paxaros desplomándose dende o ceo.
Interferencias na chuvia.
Sen cobertura.

sobre unha foto na casa dos avós

... y el retrato

de la muchacha con ojos

iluminados por una sonrisa.

Todo el invierno sola y escuchando el mar.

Joan Margarit

Non podo evitalo

está na miña natureza ese baleiro

aberto como as casas de mar.

As casas familiares preto do mar

onde cometer incesto.

Onde cometer.

É como unha anorexia imperturbable.

Saír nas fotos coa boca aberta.

Tragar o flash.

Escoitar ano tras ano

o mar no oco.

Chámalle verán.

Chámalle flash.

Quero vomitar.

curtocircuito

1.

Traguei as luces do nadal pasado.

A miña traquea

renega.

Só quería que soubeses

que se queimo o coche

non será por ti.

2.

Regálame algo que arda.

Para cando volvas

quero

algo que arda.

3.

A fin de contas dentro de min

é sempre

nadal.

E a postura

incómoda.

Regálame un sofá

para adornalo con luces.

Regálame un

curtocircuíto.

deixádeme morrer

deixádeme morrer.
eu non temo o océano. durmo
a carón da lavadora.

os mosquitos fan o amor na miña orella.

deixádeme morrer.

rollergirl

1.

cada mañá

a rapaza loura cruza a rúa

en patíns.

os calcetíns sobresáenlle.

sorrí.

2.

antes do outono

mamá

despega todas a fotos do álbum

nas que saía ela.

e non di nada.

a moza xa non cruza.

3.

a muller loura dos patíns

é cocainómana.

liña branca

segmentada.

eu non sei pelar unha mazá.

ela xa non cruza.

4.

mamá saca fotos

das hemorraxias.

mrs. dalloway, a musa

A musa.

A musa vestía saia alta. Tacóns

de agulla

para posibles traqueotomías.

Viaxaba cun libro baixo o brazo, poida

que o Mrs. Dalloway de Virginia. Tampouco estou seguro.

O caso é que despois diso sempre lle chamaría Mrs. E cóntocho

aínda que non che importe, aínda que non o queiras saber

e me obvies en silencios estratéxicos. Cóntocho

porque lle chamaba Mrs. incluso mentres a asfixiaba con dozura

e pensaba como diseccionar o seu corpo

en palabras adecuadas á catástrofe. Aínda que non che importe.

Esa noite durmín ó lado do seu cadáver. Soñei contigo. Desvelado

lin Mrs. Dalloway.

infocomercial

Oxidarme os ósos con coca-cola

lentamente:

iso era para ti a felicidade.

Alén de toda fórmula

estragar ata o máis innobre

dos meus metais

con corrosións publicitarias

e burbullas pequeniñas que tradean na lingua.

Beber ata altas horas

e medrar

- cafeinómanos -

por enriba das pantallas.

Beber

ata desfacerme

en efervescencias brancas

sobre vermello.

Beber

ata

desfacerme.

Iso era para ti a felicidade.

escaparatismo e posibilidades

A salvación tamén fora sempre unha posibilidade.

A neve non tardaba en derreter. Lembro

que aquel inverno

eu estaba nun escaparate. Que escribía nun escaparate.

Ía frío e as xemas

pegábanse nas letras da máquina de escribir.

Era beleza pura esa tortura.

Do outro lado da cristaleira vós pasabades

sen apenas mirar

engulidos en teas e publicidade.

Bastaría romper o vidro coa máquina

para saír.

Fuxir fora sempre unha posibilidade.

derradeira carta dende agosto

y el frío repentino de final de agosto

hace que píense en ti.

Jaime Gil de Biedma

Hai un cadáver no xardín. O meu cadáver está tendido no xardín.

Chegamos a este punto de non retorno. As viúvas atestan no meu nome as estacións.

Chegamos

a este punto.

Por debaixo do meu corpo sen vida enterraches os restos da vaixela, a miña dor sostida en fráxil equilibrio sobre anacos de louza, a miña dor escalena. A miña dor se me guindo polas portas abertas e o peso morto dos meus ósos se estrela contra a vaixela. Non te creas, nada foi casualidade. O derrubamento planéase sobre papel. A proxección da caída, a distribución dos membros. Mide en centímetros se queres o meu desfalecemento. Conta as mulleres que visten de negro e atestan as estacións no meu nome. Cóntaas. Menos días ten agosto.

Pola noite vai frío e o meu cadáver azulexa. Nada medra por baixo del. A chuvia limpa nos ósos. A arte de podrecer é complicada. Hai que ter paciencia. Ten paciencia. Ten paciencia e ofrecereiche os meus ósos descarnados sobre pratos rotos. Eu non quero nada. Eu unicamente fun a caída. Só iso, máis nada. Pero non marches. Non marches aínda, que a arte de podrecer é complicada. Os grilos aprópianse do eco nas concas dos meus ollos.

Oes como tremo baixo a chuvia? Non te vaias.

Se iso, mira como van entrando cada día novas mulleres vestidas de negro na estación. Menos vidas ten agosto.

O ceo é azul.

Se iso mira como me entran as formigas polas veas e os meus ósos profundan na terra ata desapareceren.
Un berro do que foron esvaecido na caída.
A vaixela rota cegada pola terra fértil da miña dor.

O ceo é azul. Viúvas atestan a estación.

Hai un cadáver no xardín.

Non temas, non temas

que é agosto,

meu amor.

hai días dramáticos no curral

Hai días dramáticos. Días, nos que te levantas dramático. O corazón nun puño. É así. Esta noite durmín coa ventá aberta. Facía vento, botei por enriba o cobertor. Tamén pode influír que estea a ler os poemas de Ellen Kennedy. Por que non? Botareille a culpa a Ellen. Ultimamente ten a culpa de todo. Di que planea a maneira perfecta de se suicidar. Eu, tamén planeo unha traxedia. Outro tipo de traxedia. Algo amoroso, penso. Cando non estou namorado só penso en estalo. E cando me farto de pensar en estalo, penso que mellor así, que para que, co que doe, e levántome dramático.

O caso é que estaba almorzando e pensei, pobre galo dos corn flakes aí tan só, co promiscuos que son os galos. Pobre galo. E lembreime da galiña do avecrem.  Era perfecto. Eran perfectos. Primeiro pensei en escribirlles unha obra de teatro, unha traxicomedia barroca, pero pasei, eu non escribo teatro, nunca o fixen e non vou comezar agora por culpa dun galo. Despois, ocorréronseme os primeiros versos dun poema, pero dende que leo a Ellen Kennedy nada me parece bo dabondo, así que desistín. Puta Ellen coa súa perfección. Finalmente: unha foto, si, unha foto. Pero a cámara non tiña batería e non atopaba o cargador, así que saíu isto. Que se conformen cun post.

Agora só me queda desexar que sexan felices e que coman perdices os moi caníbales.

(Minto: volvinos gardar en estantes diferentes, se eu non estou namorado por que o habían de estar os meus cereais? Que se fodan. E levántome dramático un día máis.)

1ª interferencia en grao de tentativa

Soñei cun rapaz louro.

Eu levaba posto un xersei amarelo

e sostiña a foto dunha cunca vermella.

Agora mesmo

isto é todo canto me queda.