Esta tarde quixen ver unha película coreana. Reflexiva, seguro, pensei. Despois de vela diría: sabes, o outro día vin unha peli coreana. E quizais esa frase fose máxica pronunciada nos meus beizos. Quizais a persoa coa que converso na terraza dunha cafetería do centro, teña de súpeto unha imaxe nova de min. Distinta. Non sei, coma se fose quen de captar nesa frase unha profundidade ata o de entón oculta nalgures debaixo da miña pel, uns centímetros por detrás das costelas. Coma se a palabra “coreana” descubrise algo magnífico e novidoso ou levase implícito un transo místico a todas luces imperceptible pero efectivo.
De todos modos, iso é po. Non fun quen de ver a película. Saía unha rapaza afogada. Non cheguei a penas á media hora. Tamén había unha muller anciá que desprendía serenidade e un aquel de dignidade asiática. Coma a velliña que senta ó fondo detrás do mostrador dos chinos do casco vello. Era unha muller elegante, guapa. Pregúntome se sería unha vella gloria do cine coreano. Agora faría cine experimental de baixo presuposto. Non lle quedaría outro remedio. Sería unha gran actriz, mesmo unha actriz recoñecida, pero nunca máis lle pedirían que ensinase un peito na pantalla. Ou quizais si, vaite ti a saber, ó fin e ó cabo trátase de cine experimental. O caso é que me dá medo a vellez. E non só a miña, a dos demais tamén.
No medio da película, cando xa facía máis de media hora que eu sabía que a muller padecería alzheimer, non o soportei máis e apaguei o DVD. Mareeime moito. Tiña medo. Despois busquei en internet o argumento da película. Efectivamente a protagonista tiña alzheimer. Eu estaba mareado. Non quedaba nada bo dentro da palabra coreano. Tardei case dez minutos en pelar unha mazá.
