xersei

Paula Bonet.

[nalgún punto desta última semana. na biblioteca de filoloxía. estudando]

O xersei quédache grande.

As costuras das mangas colgan á altura do peito.

A prolongación desa liña

coma un arpón atravesándote.

O colo ancho repousa nas clavículas.

Os teus ombreiros estreitos.

Debe ser quente ese xersei,

de algodón,

como unha prenda deportiva,

espertar un luns pola mañá.

Tes as fazulas vermellas e

os ollos cansos de estudar.

Eu podería durmir nese xersei, penso.

Podería criar estorniños sobre o teu abdome.

Rodar unha película sobre o teu abdome.

Aí dentro. Chove 

na película.

Podería escribir este poema e entón

o teu xersei sería gris 

como o silencio das bibliotecas.

Non me miras.

Eu a ti tampouco.

Só me gusta o xersei.

E o xeito no que acariñas o brazo esquerdo.

Máis nada.

Fronte ó portátil.

De calquera xeito ti nin me miras.

E o xersei podería ser un niño e

esta biblioteca chuvia.

Podería non volver verte nunca,

ó teu xersei.