paxaros

Como tocar o teu corpo ata convertelo nunha traxedia.

Sen campo de batalla.

Coas miña mans así quentes

sobre a túa estepa.

E quero que che doia.

Pombas furándome o ventre.

Ti non sabías que eu contaba as pombas

cada vez que volvía á casa borracho

pola noite.

Pombas durmidas como cancros no rosetón dunha igrexa.

E pensarche coma un paxaro,

crebarche o pescozo como facía cos polos miña avoa,

ese manobrar seguro e mecánico

amortecido pola carne.

A tensión no músculo.

Tocarche así.

Facendo dano

como cando ti me mirabas

e eu só quería que me amases.